معنويت در جوان: روش‌هاي ارتقا و عوامل آسيب‌زا

معنويت بعد جدانشدني انسان است كه به زندگي او رونق، معنا و حيات واقعي مي‌بخشد. پژوهش حاضر با هدف بررسي روش‌هاي ارتقاء معنويت و همچنين شناسايي عوامل آسيب‌زا، انجام شد. به منظور دستيابي به اين هدف با استفاده از روش هرمنوتيك و بررسي سيستماتيك، متون مرتبط با هدف پژوهش از قبيل قرآن، احاديث و يافته‌هاي تحقيقات روانشناسي، مورد بررسي واقع شدند. يافته‌هاي به‌دست آمده نشان داد براي ارتقاء معنويت مي‌توان از روش‌هاي رفتاري (از قبيل شكل‌دهي، تقويت و الگودهي)، روش‌هاي شناختي (مانند ذهن‌آگاهي معنوي) و روش‌هاي معنوي (از قبيل آموزش ذكر، توكل و صبر) بهره جست. همچنين تحليل يافته‌ها نشان داد معنويت جوانان ممكن است از طريق عوامل مختلفي مورد آسيب واقع شود. اين عوامل را مي‌توان در سه دستۀ آسيب‌هاي مربوط به دوران رشد و تحول، آسيب‌هاي مرتبط با برآورده نشدن نيازهاي اساسي در دوران كودكي و آسيب‌هاي مرتبط با كمبود مهارت‌هاي لازم، دسته‌بندي كرد. نتيجه‌گيري: شناسايي و برطرف كردن عوامل آسيب‌رسان به معنويت مي‌تواند راه را براي ارتقاء و تقويت معنويت جوانان هموار سازد.