نگاهي به آموزش‌وپرورش از ديدگاه سنتي، اسلامي و نوين

شناخت و درك انسان از هستي و خالق هستي بسيار توصيه شده است. پروردگار به دو نوع آموزش، علم اكتسابي و علم الهامي اشاره نموده است. امام علي (ع) مي فرمايد: هركه در حكمت راسخ گرديد عبرت را شناخت، بياموز تا بداني. امام كاظم (ع) مي فرمايند: دانش به آموزش است و آموزش به خرد ورزي گره خورده است. تأكيد براي تشويق مردم به كسب دانش، در احاديث ذكر شده به طوري كه نياز به تعليم و حضور در مجلس علمي لازم مي باشد. درباب تربيت نيز مطالب زيادي در حديث مي باشد. رسول الله (ص) مي فرمايند: چقدر بنگرم وبجويم و قوم، غاقل اند وباز نمي گردند؟ سخن از دهانشان بيرون مي آيد، بي آنكه به دل پذيرفته باشند. تعليم از ابتداي ظهور اسلام داراي مرتبه بالايي بوده است. بسياري از دانشمندان ايراني خود نيز از فقهاي عالي رتبه اسلامي نيز به شمار مي آمدند. اهميت آموزش‌وپرورش از بدو ظهور اسلام وجود داشت. پيامبر (ص) وائمه اطهار مردم را به فراگيري وخواندن و نوشتن وا مي داشتند. پيشرفت علم در ادوار مختلف تعليم تربيت ايران به چشم مي خورد: در دوره قبل از ظهور اسلام، دوران باستان، بعد از ظهور اسلام، دوران معاصر. بعلاوه در نوشته حاضر به سند تحول بنيادين در آموزش وپرورش پرداخته و تأملي به آموزش نوين شده است. اخيرا مدلي از ياد گيري تحت عنوان يادگيري شخصي ارايه شده است كه شامل مجموعه اي از روشها وبرنامه هاي آموزشي و تكنيك هاي يادگيري مي شود. يكي از اين روشها موك (MASSIVE OPEN ONLINE COURSES) مي باشد.