پيشرفت جامعه‌محور؛ چارچوبي مفهومي براي الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت

مناسبات دولت ضعيف، جامعه قوي در ايران كه قرن هاست بر سرشت عرصه عمومي حكمفرماست، بازيگران گوناگون در اين عرصه (ازجمله دولت) را وارد يك سيات برزيستي (بقا) كرده است. از آنجايي كه جامعه ايران واجد ماهيت شبكه اي است، بازگيران غير دولتي راه هاي مبارزه كردن با دولت و نافرماني با هدف بقاي خود را به خوبي آموخته اند. اين مقاله مدعي است كه برنامه نويسي توسعه در ايران نيز بازتابي روشن از سياست برزيستن در يك جامعه شبكه اي و برابر نهادن بازيگران غير دولتي است. مقاله توصيه مي كند كه اگر الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت قرار است به راستي يك برنامه فراگير و كارآمد باشد، ضروري ترين اقدام، انجام يك بازنگري دوران ساز در اين نوع از برنامه نويسي توسعه است كه همواره دغدغه پيشرفت كشور با مرجعيت دولت را داشته است. جمع كردن همه بازيگران اجتماعي، سياسي، فرهنگي، اقتصادي و مذهبي و تشكيل يك اجماع ملي براي تدوين الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت، ضرورتي است كه نويسنده از آن به عنوان آغاز يك برنامه نويسي «جامعه محور» ياد مي كند.