آرمان‌هاي اجتماعي در انقلاب اسلامي (بررسي آزادي و مردم‌سالاري ديني در قاموس انقلاب اسلامي)

انقلاب اسلامي ايران در بهمن ماه سال 1357 شمسي با مشاركت طبقات مختلف مردم، با جهت گيري سياسي مخالف حكومت پهلوي، و هويتي ديني؛ شكل و محتوا پذيرفت. در اين انقلاب؛ روشنفكران، دانشجويان، و روحانيون شيعه و ... حضوري جدي داشتند. اين انقلاب در جغرافياي ايران انجام پذيرفت، ونظام پادشاهي را سرنگون نمود. اين انقلاب؛ بيش از هرچيز؛ به دليل رهبري عالمي روحاني - رهبريت روحاني شيعه امام خميني (ره) - و به پيروي از ايشان حضور پررنگ روحانيت در صف جلوي تظاهر كنندگان، به همراه گفتمان غالب ديني در ادبيات سياسي اش؛ با نام انقلاب اسلامي مشهور گشت. انقلاب اسلامي ايران به عنوان يكي از موثرترين پديده هاي قرن بيستم آن چنان مورد پروا قرار گرفت كه بسياري از پژوهش هاي انديشمندان را به سمت و سوي اسلام و مطالعه ي اسلام انقلابي جذب و جلب نمود. طيف متنوع مورد مطالعه ي اين پژوهشگران شاملِ روحانيون، روشنفكران، توده هاي مردمي، اساتيد دانشگاه و ... از گستردگي جمعيتي و پهناي قابل قبول نارضايتي عمومي، رهبري و سازماندهي و هويتي انقلابي؛ براي اين حركت مردمي؛ و اهميت و ارزش جامعه شناسانه آن حكايت دارد. در اين پژوهش سعي خواهد شد با پرواي اين موضوع است كه پژوهش حاضر بر بررسي يكي از مهم ترين ارزش هاي مقوم ايجاد همگرايي انقلابي ميان اين جمعيت پرگستره توجه خواهد نمود. به دليل محدود نمودن موضوع از نظر بافت موضوعي و متن بافت تعريف عملياتي آن بر آن خواهيم بود كه بر مفهوم غليظ آزادي ومردم سالاري ديني در انقلاب اسلامي تأكيد نماييم.