ارتقا تعاملات اجتماعي و ارتباطات جمعي در مركز محلات بااستفاده از مراكز چند منظوره

براساس ديدگاه برخي نظريه پردازان، در شهرسازي و شهرنشيني دوران جديد، با گسترش وسيع ابعاد كالبدي شهر، مقياس هاي انساني تا حدود زيادي اعتبار خود را از دست داده اند و تغييرات شگرف ساختار فضايي محله هاي شهري سبب بروز مشكلاتي همچون عدم تعلق به محل زندگي و فردگرايي شده است. در گذشته هر محله با ارايه خدمات روزمره مورد نياز خود و ايجاد نمادهاي محله اي و ويژگي هاي خاص، موجب مي شد ساكنان آن نوعي تعلق مكاني و هويت مكاني داشته باشند. از خصوصيات مركز محله ايجاد زمينه هاي تعامل بين ساكنان و مشاركت در سطح محله جهت ارتقا تعاملات اجتماعي و همبستگي گروهي است. هدف اصلي اين پژوهش شناسايي معيارهاي كيفيت محيطي مركز محله جهت ارتقا تعاملات اجتماعي و تعلق به مكان است . در اين پژوهش با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و بررسي مفاهيم و نظريات مرتبط با متغيرهاي تحقيق در زمينه تعاملات اجتماعي و تجزيه و تحليل آن ها در سطح محله، به شناسايي معيارهايي جهت ارتباط مطلوب تر و بالاتر بين انسان و طبيعت، انسان و انسان و ايجاد تجربه مشترك بين ساكنين محله پرداخته مي شود. نتايج نشان مي دهد معيارهاي كمي و كيفي تعيين كننده كيفيت محيطي كه افزايش دهنده تعاملات اجتماعي در مركز محله هستند عبارتند از: نشاط و سرزندگي، سهولت دسترسي، فضاي سبز محله اي، تناسب مقياس، پياده مداري، توجه به ارزش هاي معمارانه، فرم ها و فضاهاي متباين، تنوع كاربري ها و فعاليت ها، انعطاف پذيري فيزيكي و بصري، وجود امنيت، وجود فضاهاي باز، مبلمان مناسب و وجود امكانات رفاهي.