آسايش حرارتي روزانه در فضاي باز شهري

يكي از زيرمجموعه هاي آسايش محيطي، آسايش حرارتي برپايه شرايط اقليمي است، آسايش حرارتي شرايط ذهني است كه احساس رضايت از شرايط حرارتي محيط را بيان مي كند؛ و به متغيرهاي اساسي و اقليمي از قبيل دماي هوا، دماي تابشي، رطوبت نسبي و جريان هوا كه روي پاسخ هاي انسان به شرايط حرارتي محيط اثر مستقيم و قطعي دارد و همچنين به متغيرهاي فردي از قبيل نرخ فعاليت و نرخ لباس وابسته است. بنابراين احساس آسايش انسان نسبت به محيط پيرامون را نمي توان تنها از طريق بررسي برخي از عوامل اقليمي توصيف كرد زيرا تركيب اين عوامل با آسايش فيزيكي او رابطه دارد، و نوع پوشش و فعاليتي كه انسان انجام مي دهد نيز بر آسايش حرارتي او تاثير مي گذارد. لذا محدوده ي مشخصي از تركيب عوامل اقليمي و فردي كه اكثر افراد در آن محدوده احساس آسايش مي كنند منطقه آسايش ناميده مي شود. تعيين محدوده منطقه آسايش بيشتر براي فضاهاي داخلي انجام گرفته است و آسايش حرارتي فضاهاي باز بحث نسبتا جديدي محسوب مي شود. امروزه شاخص هاي جديد اقليم آسايشي تحت عنوان شاخص هاي فيزيولوژي – دما در ارزيابي آسايش حرارتي بكار گرفته مي شوند كه شاخص هاي دماي معادل فيزيولوژيكي، دماي موثر استاندارد و پيش بيني متوسط نظر ناميده مي شوند نتايج پژوهش هاي مختلف نشان داده است كه دماي موثر استاندارد و دماي معادل فيزيولوژي رابطه همبستگي بالايي با احساس آسايش حرارتي در فضاي باز دارند و دماي معادل فيزيولوژي نسبت به دو شاخصه ديگر با واقعيت هاي اقليمي تطابق بيشتري دارد.