بررسي اصول پايداري و تطبيق آن با ويژگي هاي معماري سنتي ايران (نمونه موردي: عناصر و فضاهاي خانه هاي ايراني)

در جوامع امروزي براي اينكه بتوان به يك تعادل در زمينه حفظ منابع انرژي، جلوگيري از تخريب آن ها و هم-چنين به حفظ محيط زيست دست يافت، بايستي به رويكردهايي مانند توسعه ي پايدار، صرفه جويي در مصرف انرژي هاي فسيلي و همزيست شدن با طبيعت و بوم هر منطقه پرداخته شود. مفاهيم پايداري در معماري، مبحث تازه اي را به نام معماري پايدار يا معماري اكولوژيكي يا معماري سبز باز كرده است كه همگي اين ها داراري مفهوم يكساني بوده و بر معماري سازگاري با محيط زيست دلالت دارند. پايداري بي هيچ واسطه اي همان مسيري است كه معماري بايستي در آينده نزديك به آن دسترسي پيدا كند. اين نوع معماري بايد تداعي كننده ي احساس انسان ها نسبت به طبيعت باشد. باتوجه به تناسب معماري سنتي ايران با فرهنگ، اقليم و كاربران در گذشته و حتي گاهي در زمان حال اين ديدگاه وجود دارد كه معماري اين مرز و بوم در زمان خود، يا اصول پايداري كه امروزه مورد توجه قرار گرفته، هم راستا بوده است. هدف اصلي توسعه پايدار تأمين نيازهاي اساسي بهبود ارتقاء سطح زندگي براي همه، حفظ و اداره بهتر زيست بوم ها و آينده اي امن تر و سعادتمندتر ذكر شده است. باتوجه به لزوم شناخت معماري پايدار در جامعه امروز، در اين مقاله با كمك روش تحقيق توصيفي- تحليلي، به طور كلي اصول طراحي معماري پايدار مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است. هم چنين اين مقاله كوششي است پيرامون بررسي اين مدعا كه معماري سنتي ايران در زمان خويش هم راستا با اصول پايداري امروزي عمل كرده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه با نگاهي گذرا به عناصر و فضاهاي خانه هاي مسكوني معماري سنتي ايران و با بررسي اصول و ضوابطشان، مي توان از آن ها به عنوان يك منبع الهام و الگو در طراحي هاي آينده، جهت يك طرح همساز با اقليم كه منجر به يك توسعه پايدار مي گردد، بهره برد.