طراحي پرورشگاه عامل موثر بر رشد خلاقيت كودكان پرورشگاهي

در هر سال به علت فشار هاي اجتماعي و اقتصادي والدين شمار زيادي از كودكان را در جامعه رها ميكنند و رايج ترين شكل مراقبت از كودكان طردشده در سراسر جهان مراقبت در پرورشگاه است. مرگ والدين، مشكلات جسماني و رواني، طلاق والدين، مشكلات خانوادگي و مالي برخي از مهم ترين دلايل سپردن كودكان به پرورشگاه است. مطالعات نشان مي دهد كودكاني كه بخش اول زندگي شان را در پرورشگاه يا خانواده هاي نامناسب مي گذرانند، عمدتا از محيط هاي حمايت كننده محروم هستند و بيشتر در معرض خطر مشكلات رفتاري شامل: بيش فعالي، پرخاشگري، رفتارهاي ضد اجتماعي و مشكلات هيجاني مانند افسردگي و عدم تنظيم هيجاني و مشكلات جسماني دارند. از سوي ديگر كودكان پرورشگاهي به طور قابل ملاحظه اي در زمينه هاي رشدي به ويژه در آزمون هاي رفتاري و هوش و قابليت گفتاري در مقايسه با كودكان عادي پايين تر عمل مي كنند. علاوه بر تاثيري كه عدم حضور والدين و زندگي پرورشگاهي بر شگل گيري شخصيت و رشد كودكان دارد، تصوير ذهني آن ها را نسبت به خانواده و روابط اعضاي آن تغيير مي دهد و ميتواند بر سبك زنگي آتي روابط آن ها با ديگران موثر باشد. رويكرد انتخابي براي طراحي پرورشگاه ، ايجادخلاقيت در كودكان است . ميتوان گفت كه ايجاد چنين خانه و مركز نگهداري امري حياتي است . خانه سرپناهي به كودكان بي سرپرست مي آموزد به جامعه با سربلندي و بدون احساس حقارت و خواري و با توجه به ارزش هاي انساني خود وارد شوند و به جاي پنهان كردن واقعيت و فوران اين خودسركوبي به صورت عقده اي مختلف رواني خود واقعيتشان را بروز دهند و بدانند كه آنها نيز مانند ديگران هستند با اين تفاوت كه در سنين كودكي دچار فقدان موهبت پدر و مادر شده اند و اين امر را دروني كنندكه شكست ها ، پله هاي موفقيت هستند و اين واقعيت سخت موجود ، بخش كوچكي از هستي آنهاست و به جاي زندگي كردن در موضع مظلومانه مسئول هستند كه احساس ترحم اجتماعي را كه ناشي از نمود مظلومانه آنهاست برطرف سازند . محيط مصنوع ميتواند قابليت ارتقاء بخشي به خلاقيت در كودكان را داراباشد .