سنجش تطبيقي ميزان امنيت زنان در پارك هاي محلي مشهد (نمونه مورد مطالعه: پارك گلها و پروانه، شهرداري منطقه 11)

تحقيقاتي كه در جهت حل مسئله و ارتقاء شرايط موجود حركت ميكنند، همواره از منظر هدف كاربردي و از منظر ماهيت توصيفي-تحليلي تلقي ميگردند. از اين رو پژوهش مزبور سعي دارد، تا به بررسي مهمترين نيازهاي بشري يعني امنيت در جهت ارتقاي كاهش آسيب پذيرترين قشر جامعه يعني زنان در پارك پروانه از ناحيه 1 و پارك گلها از ناحيه 2 از منطقه 11 شهرداري مشهد بپردازد، علت انتخاب اين پاركها وسعت و اهميت آنان در بين ساير پاركهاي منطقه مي باشد. با توجه به اينكه حجم جامعه آماري در اين پژوهش مشخص نمي باشد از فرمول كوكران با حجم جامعه نامحدود استفاده شده است؛ كه حجم نمونه آماري در پارك پروانه 126 نمونه و در پارك گلها 152 نمونه انتخاب شد. روش نمونه گيري غيرتصادفي و نوع نمونه نمونه گيري در دسترس مي باشد، نتايج تحقيق در قالب نرم افزار SPSS 19 نشان داد كه مقوله امنيت زنان در پارك هاي نواحي منطقه 11 مد نظر طراحان قرار نگرفته است. در اين زمينه منظر آرايي پارك پروانه نسبت به پارك گلها از وضعيت بهتري برخوردار بوده است. نتايج تحليل پرسشنامه ها در بين زنان بالاي 18 سال نشان داد كه ميزان امنيت زنان در هر دو پارك تحت نمونه از وضعيت پائين و غير قابل قبولي برخوردار است، در اين زمينه بيشترين تهديد امنيتي زنان در زمينه امنيت اخلاقي و كمترين تهديد از سوي امنيت مالي بوده است. در انتها ميزان همبستگي ميان مولفه هاي طراحي شهري با ميزان امنيت زنان مورد تحليل قرار گرفت كه در اين بين مولفه اقزايش نظارت عمومي در پارك گلها و توجه به مسيرهاي مخفي و جدا افتاده در پارك پروانه بيشترين تاثير را بر افزايش امنيت زنان دارا مي باشند و مولفه پويايي تنها مولفه اي است كه در هر دو پارك از نقش موثر و معنادري در زمينه امنيت برخردار است.