زيبايي شناسي در معماري و منظر شهري

درفرهنگ معين، زيبايي به «حالت وكيفيت» تعريف شده است: « زيبايي نظم وهماهنگي است كه همراه عظمت وپاكي در شئ وجود دارد وعقل، تخيل وتمايلات عالي انسان را تحريك مي كند». در زبان عربي، جمال به زيبايي فراوان ناشي از تركيب بجا ومتناسب چند چيز در حداقل ممكن مي گويند وحسن علاوه بر دلپسندي بر نيكي هم دلالت دارد (معين 1362). در يونان باستان زيبايي «كالون» خوانده مي شد و درنظر فيلسوفان آن عصر صفتي بود كه در دورن انسان سرور و رضامندي ايجاد مي كرد و به قول افلاطون يكي از مفاهيم سه گانه اي به شمار مي رفت كه احكام ارزشي به آن ها منسوب بود و عبارت بودند از: زيبايي، حق، خير (صليبا1366).در اين مقاله ابتدا به تعريف زيبايي مي پردازيم، در مورد مباني فلسفه زيبايي شناسي در معماري و منظر شهري صحبت خواهيم كردمعيارهاي زيبايي در حيطه معماري را مورد بررسي قرار مي دهيم. ديدگاه هاي بزرگان فلسفه در مورد زيبايي شناسي و هنر را نيز با هم مقايسه مي كنيم. بر اساس نتايج به دست آمده زيبايي شناسي به چه طريقي مي تواند در فضاهاي شهري و معماري مي تواند بيشتر كمك كند تافضايي هنري ايجاد شود.