پايداري معماري گرمابه ها در اقليم هاي گوناگون با توجه به سرشت ساكنان

نگاه به معماري پايدار از منظر طب سنتي اين نكته را روشن مي‌سازد كه معماري با رويكرد اقليمي، حيات بخش و تعيين كننده چگونگي رفع نيازهاي مادي و معنوي كابران آن است. چراكه تمام زندگي انسان بر پايه سرشت وي شكل مي‌گيرد و معماري اقليمي نيز بر اساس سرشت طبيعت بنا شده و اين دو، ريشه اي واحد دارند كه آن دما و رطوبت است. بررسي گرمابه ها به عنوان نماينده معماري اقليمي و بنايي كه محلي براي انجام برخي اقدامات طب سنتي بوده، مي‌تواند اين مسئله را اثبات نمايد. اساس طب سنتي كه سرشت آدمي -مزاج- مي‌باشد، بيش از هر چيز متاثر از اقليم محل سكونت افراد است و معماري براي حصول آسايش كاربران خود بايد تابع شرايط اقليمي و مزاجي ايشان باشد، كه گرمابه ها به واسطه محوريت دما و رطوبت در آنها، بيشتر مورد توجه‌ قرار گرفته اند. اين تحقيق، پژوهشي توصيفي-تحليلي است كه با مطالعات كتابخانه‌اي و ميداني، اجزاي معماري و ابعاد فضاها و اندازه بازشوهاي چند نمونه از گرمابه ها را، در اقليم‌هاي مختلف مورد بررسي و ارزيابي قرار داده است. از رابطه طب سنتي و معماري گرمابه ها اين نتايج حاصل شد كه در اقليم هاي خشك چون شهرهاي يزد و قزوين، فضاي مرطوب حمام(گرمخانه) كوچكتر از فضاي خشك آن(بينه) است و در اقليم هاي مرطوب مانند شهرهاي اردبيل و بندرعباس، گرمخانه ها بزرگتر از بينه ها هستند. همچنين در اقليم هاي گرم، بناي حمام ها بيشتر در عمق زمين فرورفته اند و در اقليم هاي سرد، اين فرورفتگي كمتر است.