نگاهي فراگير و همه جانبه به قراردادهاي BOT (ساخت،بهره برداري،انتقال)

B.O.T يكي از روش هاي مشاركت و جذب بخش خصوصي در پروژه هايي كه با مشكل هايي مانند كمبود منابع،عدم دسترسي به فناوري لازم و... روبه رو هستند به شمار مي رود.استفاده از اين تكنيك به ويژه در مورد تأسيسات زيربنايي به تدريج افزايش،و نزد كشورهاي در حال توسعه به مقبوليت قابل توجهي دست يافت.مي توان علت اين موضوع را تحميل هزينه هاي شكست پروژه به طرف قرارداد، بيان نمود.عنوان در نظر گرفته شده براي اين قرارداد از سه مفهوم تشكيل شده كه به ترتيب عبارتند از: ساخت،بهره-برداري،انتقال (Build-Operate-Transfer).به صورت خلاصه در نمونه اي متعارف از اين قراردادها،پروژه اي با مجوز دولت توسط يك شركت خصوصي ساخته مي شود و پس از انقضاي مدت قرارداد پروژه به دولت طرف قرارداد منتقل مي شود.در فاصله بين مراحل ساخت و انتقال، امتياز طرح متعلق به شركت خصوصي خواهد بود كه اين شركت به كسب درآمد از پروژه به منظور جبران هزينه هاي ساخت،نصب تجهيزات و تأسيسات پروژه و همچنين مبالغ مازادي به عنوان درآمد خود،خواهد پرداخت.اين روش هم به عنوان يكي از روش هاي تأمين مالي پروژه و هم به عنوان يكي از سيستم هاي اجرايي پروژه شناخته مي شود.در اين مقاله به بررسي وتشريح تاريخچه،مراحل اجرا،مزايا و معايب،روابط سازماني و قراردادي حاكم بر اين قراردادها و سپس مقايسه اين نوع قرارداد با ساير روش هاي تامين مالي و سيستم هاي اجرايي پروژه و همچنين بررسي ماهيت حقوقي و جايگاه اين قرارداد در نظام حقوقي ايران و در انتها به بررسي ريسك ها و خطرات اين نوع قراردادها و چگونگي مديريت آن ها پرداخته مي شود.در جهت نيل به اهداف فوق الذكر از مطالعات منابع كتابخانه اي و الكترونيكي استفاده شده است.