طراحي مجتمع زيستي پايدار شهري با رويكرد ارتقاي تعاملات اجتماعي

شهرها از اصلي ترين مظاهر تمدن ملت ها به شمار مي آيند كه در ارتباط با فضاها و كيفيت هاي موجود و در عين حال مردم معنا مي شوند. لذا اين تعامل را مي توان به مثابه مجموعه اي متشكل از مردم، كالبد و فعاليت در قالب مجتمع زيستي در نظر گرفت. با صنعتي شدن شهرها و پيامد هاي ناشي از آن، در راستاي توجه به نقش مفصلي طراحي هاي شهري با رويكرد تعاملي، لازم است كه به تمامي ابعاد پتانسيلي موجود در منطقه توجه كافي و بهينه در راستاي ايجاد و حفظ ارزش هاي اجتماعي صورت گيرد. يكي از خصوصيات مجتمع زيستي پايدار و سالم ايجاد يك ساختار كالبدي مناسب به منظورجبران خلأ روابط اجتماعي- فرهنگي، توجه به محلات و تقويت فرهنگ محله محوري، حضور آحاد مردم در محلات و نقش آفريني آن ها در ايجاد زندگي اجتماعي مي باشد. فرهنگ هر جامعه منشاء اصلي الگوهاي رفتاري و هنجارهاي مورد قبول آن جامعه است و نقشي اساسي در طراحي ها به عهده دارد. در معماري سنتي ما همه نيازها درروابط فضايي خانه و محيط پيرامونش به نوعي تأمين مي شده است و اشكال سنتي خانه ها بر حسب نيازها و ملزومات اجتماعي و فرهنگي تكامل مي يافت و همراه با پيشرفت فرهنگي تغيير مي كرد. اين تحقيق محور اصلي بحث خود را بر مروري بر ادبيات و مباني نظري كالبدي مجتمع زيستي از يك سو و از ديگر سو توجه به ادبيات مرتبط با آن در روابط اجتماعي؛ توجه خود را بر روي خلق مدلي از پايداري متناسب با نيازهاي انساني در زندگي جمعي متمركز نموده و چارچوبي متناسب با خواسته هاي انساني را در راستاي طراحي يك مجتمع زيستي- مسكوني پايدار ارائه مي نمايد.