تنقيب رويكرد انسان گرايي در طراحي مراكز ترك اعتياد جهت درمان معتادان

اعتياد مهمترين آسيب اجتماعي است كه ريشه در عوامل اجتماعي- رواني دارد و بر روان فرد و نيز بر جامعه اثر مي گذارد. به عبارت ديگر رابطه اي سه جانبه است بين فرد، اعتياد و جامعه. هر چند شناخت و مقابله با تمامي آسيب ‌هاي اجتماعي از ظرافت و پيچيدگي خاصي برخوردار است اما شايد بتوان ادعا نمود كه هيچكدام از آنها به پيچيدگي اعتياد، در اوضاع و احوال كنوني جامعه بشري نباشد استفاده نابجا و اعتياد به مواد مخدر بلاي خانمان برانداز جوامع بشري است، بلايي كه تاكنون صدها ميليون انسان را در كام خود فرو برده است و صدماتي كه بر پيكره جوامع انساني وارد نموده است كه هيچگاه قابل جبران نيست. چهره اعتياد هر چند زشت است و نفرت هر انساني را برانگيخته مي‌كند، فرد معتاد را بايد در چهره يك بيمار نگريست و بيمار را بايد مداوا و معالجه كنند، در اين راه هم، نخستين گام اطلاع رساني درست و علمي و آگاهي دادن به جامعه است. در اين پژوهش سعي شده است از طريق مشاهدات ميداني و تجزيه و تحليل از روش كمي و كيفي به طور مكمل، با تغيير در شرايط ساختاري معماري مراكز ترك اعتياد با رويكرد انسان‌گرايي به اين مكان نگاه شود. به طوري كه در اين مراكز شرايطي از نظر معماري فضاي مركز و هم از نظر رواني براي معتاد ايجاد گردد كه خود فرد معتاد ترغيب شود، كه جهت ترك اعتياد اقدام نموده و همچنين تعامل ميان افراد معتاد در اين مكان ‌ها از نظر روحي و رواني نه تنها منجر به عود اعتياد آنها نشود، بلكه باعث شود بدون ترس پا در مسير هموارتري جهت ترك اعتياد قرار دهند.