بررسي و شناخت گرمابه هاي عمومي در شهر سنندج تا اواخر دوره ي قاجاريه

استحمام بدن و حمام كردن براي ايراني‌ ها علاوه بر پاكيزه شدن تن و دفع چرك، يك آيين مذهبي هم بوده است. در تمام اديان پيش از اسلام- از مهرپرستان گرفته تا زرتشتي‌ها-غسل كردن يكي از شرط‌هاي شركت در مراسم بوده، اين است كه نه تنها در يك مكانهاي مربوط به شاهان نشانه‌هايي از حمام پيدا مي‌كنند بلكه باستان‌شناس‌ها، اين نتيجه رسيدند كه ساخت حمام‌هاي عمومي از دير باز در همه شهرهاي ايران رايج بوده است. در آيين اسلام نيز غسل كردن چه به صورت واجب و چه به صورت مستحب، به مناسبت‌هاي مختلف به مسلمان‌ها سفارش شده، به همين دليل بعد از اسلام، شاهان ايراني و البته آدم‌هاي خير، با ساختن حمامهاي عمومي در سطح شهرها و حتي روستاها در پي به فرجام رساندن اين فرضيه ي الهي بر آمدند. شهر سنندج نيز به عنوان يكي از شهرهاي تاريخي ايران از اين امر مستثني نبوده و واليان محلي و خيرين شهر از زمان شكل گيري هسته ي اوليه ي آن شروع به ساخت حمامهاي عمومي براي راحتي مردمان اين شهر نمودند و چندين حمام را با بهره گيري از اصول و قواعد معماري سنتي ايراني ساختند كه در اين پژوهش با روش توصيفي به بررسي ساختار معماري، آرايه هاي موجود ايستايي و ... حمامهاي عمومي موجود در اين شهر پرداخته مي شود.