معماري پايدار در مناطق كويري ايران

عوامل اقليمي به طورمستقيم برمحيط زيست موجودات زنده بخصوص انسانها تاثير گذار مي باشد وازسوي ديگر فعاليت هاي انساني در سطح كره زمين درمقياس و شرايط متفاوت انجام مي گيرد. فعاليت هايي مانند كشاورزي ،صنعت ، برنامه ريزي هاي منطقه اي و شهري جهت اسكان و ايجاد شهرهاي جديد و همچنين برنامه ريزي در جهت جاذبه هاي توريستي ، ورزشي و غيره كه همه وابسته به شرايط اقليمي مناسب جهت انجام اين امور مي باشند كه بشراز ابتدا در جهت يافتن و ايجاد شرايط مناسب براي آسايش كوشش ها و برنامه ريزي هايي بسياري نموده است . در اين مقاله سعي مي شود با مطالعه در مورد ويژگي هاي معماري سنتي از نظر پايداري و با توجه به نكات مثبت و قابل تطبيق شيوه ي زندگي امروزي و با بهره گيري از مزاياي تكنولوژي در طراحي محيط مسكوني، فرصتي فراهم شود كه در ادامه ي روند مذكور و در تطبيق و تركيب آن با شرايط زماني حال در راستاي توسعه پايدار گام هاي بيشتري برداشته شود . با جمع بندي نظرات و ايده هاي تمام نظريه پردازان مي توان گفت معماري پايدار كه در واقع زير مجموعه طراحي پايدار است؛ يكي از جريان هاي معماري معاصر است كه عكس العملي منطقي در برابر مسايل و مشكلات عصر صنعت به شمار مي رود. معماري پايدار مانند ساير مقولات معماري، داراي اصول و قواعد خاص خود است و به طور كلي اين سه مرحله را در بر مي گيرد : 1 - صرفه جويي در منابع 2 طراحي براي بازگشت به چرخه زندگي 3 طراحي براي انسان، كه هركدام آن ها استراتژي هاي ويژه خود را - - دارند . با توجه با اينكه معماري سنتي ايران در مناطق كويري داراي پشتوانه اي قوي و پربار از جنبه هاي گوناگون پايداري است; بررسي اين ويژگي ها مي تواند در خدمت برنامه ريزي، طراحي و مردمي نمودن محيط زندگي امروز قرار گيرد.