مكان يابي مناطق داراي پتانسيل تغذيه مصنوعي آب زيرزميني با استفاده ازروش GIS و TOPSIS (مطالعه موردي: دشت دهگلان)

افزایش جمعیت، توسعه پروژه¬های زیرساختی و رشد صنایع وابسته به آب در ايران كه جزء مناطق خشك و نيمه¬خشك است، منجر به دگرگونی ساختار اجتماعی شده است و به طبع آن افزایش تقاضا برای آب شیرین و بهره¬برداری بی¬رویه از سفره¬های آب زیرزمینی مساله كمبود آب را بوجود آورده است. بررسی تغییرات كیفی آب زیرزمینی در برنامه¬ریزی مدیریت پایدار منابع آب در هر منطقه، از اهمیت فراوانی برخوردار است، زیرا مدیریت و كنترل صحیح این منابع تاحدودی می¬تواند مشكلات منابع آبی را برطرف نماید. فلذا بهره¬برداری از آب¬¬های زیرزمینی باید بر اساس توسعه پایدار و میزان ظرفیت منابع آب با تغذیه مصنوعی باشد. در این مقاله، از یك روش GIS محور در محیط رستری نرم¬افزار برای تصویر كردن مكانهای تغذیه مصنوعی در دشت دهگلان استفاده شده است، چراكه موفقیت طرح¬های تغذیه مصنوعی مستلزم شناسایی مكان مناسب برای احداث طرح تغذیه می¬باشد. در این مطالعه شش عامل بارش، شیب، تراكم زهكش، كاربری و پوشش زمین، ژئومورفولوژی و نوع خاك برای این منظور بررسی شده¬اند. استفاده از روش‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در مكان¬يابي پروژه¬ها، امكان استفاده از اطلاعات كيفي و غيرقطعي را به تصميم¬گير مي¬دهد. براين اساس در تحقيقات جديد مكان¬يابي پروژه¬ها به روش تصميم¬گيري چند¬معياره (روش تاپسیس ) مورد توجه قرار گرفته است. یافته ها و نتایج این تحقیق نشان می¬دهد كه در حوضه دشت دهگلان مناطقی كه دارای پتانسیل بسیار كم تغذیه مصنوعی هستند به نسبت سایر مناطق وسعت بسیار كمی هم دارند.