آسيب‌شناسي آموزش زبان عربي در آموزش و پرورش شهرستان بوشهر

آموزش زبان عربي از گذشته تاكنون و همگام با شكل‌گيري نظام جمهوري اسلامي به شكلي جدّي مورد توجه برنامه‌ريزان درسي قرار‌ گرفته است. به گونه‌اي كه ماده شانزدهم قانون اساسي نيز بر اهميّت فراگيري اين زبان به عنوان زبان دوم تأكيد فراوان مي‌ورزد. امّا فراگيري اين زبان فراز و نشيب‌هايي را هم تجربه نموده و آموزش آن به طور ويژه در آموزش و پرورش با مشكلات و آسيب‌هايي روبرو شده است. اهميت اين موضوع ضرورت تحقيق پيرامون آسيب‌شناسي آموزش زبان عربي در اين عرصه را دوچندان مي‌سازد. اين پژوهش نيز با آگاهي از ضرورت بررسي و چاره‌جويي براي اين مشكلات، به شكل موردي به بررسي برخي از موانع آموزش زبان عربي در شهر بوشهر مي‌پردازد. شيوه اين پژوهش، توصيفي- تحليلي و جامعه آماري آن شامل تعدادي از دبيران عربي و دانش‌آموزان سال سوم متوسطه رشته‌هاي علوم انساني ، رياضي و تجربي شهر بوشهر در سال تحصيلي 96-95 است. يافته‎هاي اين پژوهش بيانگر ناهماهنگي بين هدف اصلي آموزش اين زبان(فهم متون ديني) با نتايج فعلي آن و كاهش روزافزون انگيزه و علاقه دانش‌آموزان به فراگيري اين زبان است و بر ضرورت تحوّل ديدگاه مولّفين كتاب‌هاي درسي و محتواي آنها و تربيت دبيران متخصص و آگاه به تكنولوژي و شيوه‌هاي جديد آموزشي تاكيد مي‌نمايد.