زبان فارسي در ديار اقبال لاهوري از دريچه عرفان و تصوف اسلامي

زبان فارسي ميراث مشترك و سرمايه فرهنگي گرانسنگ ملت ايران،افغانستان، تاجيكستان و پاكستان و شبه‌قاره وساير كشورهايي است كه مهم‌ترين عامل حفظ وحدت فرهنگي آنان را مي‌توان دين اسلام دانست. دراين مقاله پيوند زبان و فرهنگ ديني ايران و شبه‌قاره از منظر عرفان و تصوف اسلامي مورد مطالعه قرارگرفت.علامه محمد اقبال لاهوري،نويسنده ،شاعرو مصلح بزرگ عرصه ادب ، فرهنگ و تمدن اسلامي پاكستان و يكي از چهره هاي شناخته شده زبان فارسي در جهان است. سخنان وي زبور عجم وفاداران به زبان فارسي است كه پيام مهرورزي آن نه تنها ايران و شبه‌قاره، بلكه اقصي نقاط جهان را درنورديده است.اقبال با درايت و هوشمندي خود در اسرارخودي عرفان سنتي را با شيوه اي نو در قالب عرفان اسلامي بيان كرد تا به‌عنوان يك پديده حيات بخش براي انسان امروزي سودمند باشد و با همين نگرش در ترويج زبان واشاعه ادبيات و فرهنگ فارسي كوشيد تا اسباب همدلي وهمفكري فارسي دانان شبه‌قاره و ايران و افغانستان فراهم آيد. اقبال رشتۀ مودت و عشق را ازرشته هاي نسب محكم تر مي ديد و با بال جبرئيل خود در كنار اشعاراردو، اشعارشيرين فارسي را براي جوانان عجم به ارمغان مي آورد. بي ترديد اقبال لاهوري اساس وحدت قومي و فرهنگي را درهويت ديني مي ديد و با رويكردي مبتني بر ارزش هاي غني عرفان و تصوف اسلامي،دريچه اي به دنياي گسترده زبان فارسي گشوده است كه چراغ راه دوستداران زبان فارسي در جهان امروزي است.