لحن، جانشين وزن در شعر احمدرضا احمدي

احمدرضا احمدي، يكي از نمايندگان جريان شعر «موج نو» است. شعري كه در آغاز دهه‌ي چهل شكل گرفت؛ طرفداراني يافت و با اوج گرفتن مبارزات سياسي عليه حكومت پهلوي و بي‌اعتنايي ناشران، منتقدان و مخاطبان به محاق رفت. بعد از انقلاب 1357 و اتمام جنگ و فروكش كردن التهاب‌هاي سياسي و حماسي، برخي از اصول اين جريان شعري مورد توجه شاعران آوانگارد دهه‌ي هفتاد قرار گرفت و شعرهاي احمدي اين بار مورد اقبال ناشران واقع شد. البته وقفه‌ي ايجاد شده در سرايش شعر در دهه‌ي پنجاه و عدم اقبال عمومي در دهه‌ي شصت، مسير فعاليت شعري احمدي را تغيير داد و باعث شد كه او از معيارهاي شعرش عدول كند. احمدرضا احمدي از ابتداي فعاليت شاعري، نه از وزن‌هاي متعارف شعر فارسي استفاده مي‌كند و نه خود در پي ايجاد نوعي وزن است. او تمايل چنداني به رعايت وزن ندارد و بيشتر به طبيعت نثر مي‌انديشد. در عين حال اغلب شعرهاي او آهنگ و طنين ويژه‌اي دارد كه از طريق رعايت نوعي «لحن» ايجاد مي‌شود. لحني كه متناسب با فضا و محتواي شعر، زبان و روايت را نيز تحت تأثير قرار مي‌دهد تا هنگام قرائت شعر، كمبود وزن و موسيقي كمتر احساس شود. البته گاهي موسيقي نزديك به شعر شاملو يا فروغ و يا تركيبي از هر دو و گاه حتا تركيب وزن و بي‌وزني در شعرهاي او ديده مي‌شود كه كم‌كم بي‌وزني جاي اين گونه تفنن‌ها را مي‌گيرد.