نمودهاي بوم گرايي در شعر فارسي شاعران گيلان

وقتي فـردي دو زبـان (زبان رسمي و زبان گونه/ زبان غيررسمي يا گويش) را به تنـاوب به‌كار مي‌برد،آن دو در گفتار او درهم آميخته مي شوند، برخورد يا تعامل زبان رسمي با زبانگونه به نسبت قدرت، هژموني و رسوب-شدگي، پيامدهايي چون: قرض گيري واژگاني، آميختگي، تكه چسباني، تداخل هاي واجي، واژگاني و نحوي را سبب مي شود. جستار حاضر با توجه به پديده دوزبانگي، چگونگي، تنوع و نمودهاي تعامل و رابطه زبان گونه گيلكي را با زبان رسمي در شعر فارسي شاعران گيلگ بررسي مي نمايد و نشان مي دهد، كه چگونه پديده هاي عيني و ملموس طبيعت گيلان كه در ذهن شاعر رسوب كرده، در صورتبندي هاي زباني، با خلق شبكه واژگاني و بافت تصويري، و در ساختار نحوي و تداخل واژگاني، به شعر شاعر، اصالت و اعتبار مي دهد، حركت گسترشي پديده ها در ذهن و زبان و جان و روان شاعر، گاه به شكل واژگاني رخ مي نمايد، كه ذاتاً تمايز بومي- فرهنگي و پيوند تنگاتنگي با الگوهاي معيشتي و زيستي خطه شمال دارند(تداخل واژگاني/ هنجارگريزي گويشي)، گاه با شبكه اي از واژگان و تصاوير(بافت تصويري)تداعي گر اقليم شاعر مي شود، گاه در تركيب آفريني ها و گاه در تداخل هاي نحوي. گستردگي صبغه اقليمي، وراي ارتباط نزديك روح و جان شاعر با طبيعت( الگوي انسان- طبيعت)، تلاش ناخودآگاه او براي پاسداشت هويت بومي و محلي است، در برابر هضم شدن در الگوهاي يكسان سازي و هم-شكل سازي جهان مدرن، و اين تلاش به خلق ادبياتي مي انجامد، كه هم شناسنامه شاعر است و هم بخش عظيمي از زبان و ادبياتي را كه ممكن است، فراموش شود، پاسداري مي كند.