نقش بزرگان عرفان اسلامي در وحدت اقوام وتلطيف مذاهب (باتاكيدبرديدگاه مولوي)

بي ترديدعارفان بزرگ اسلامي به ويژه شاعران ونويسندگان عارف كه بزرگ ترين الگوهاي تاريخ ساز عرفان و تمدن ايراني واسلامي درتاريخ وفرهنگ ايران بوده اند ، از پيشروان تفكر انسان دوستي ، اخوت و اتحاد اسلامي تلطيف وتقريب مذاهب در دنياي اسلام بوده و انديشه هاي ناب وحدت بخش آن ها درآثار تابناكشان درخششي ويژه داشته و نگاره اي قابل تحقيق است ودراين رويكرد،مولوي جايگاه خاصي داردونوعي نگاه عميق به سنّت اسلامي، ادبي و عرفاني فرهنگ اصيل خويش است كه با تأكيد بر ديدگاه هاي وحدت بخش وپيوند مذاهب واديان آثارعرفاني چون مثنوي صورت گرفته ومي توان به نوجويي و تازگي هاي مطابق با نياز امروز دست يافت.در اين مقاله ي كوتاه با روش توصيفي –تحليلي، سعي شده است اشارات شاعران عارف به ويژه مولانا بر اساس تمثيلات و تاويل هاي آن ها دردو موضوع همزيستي مسالمت آميزدرسايه ي اتحادو دوري ازتعصب وخودخواهي،بررسي و راهكارهاي شفا بخش كشف و در اختيار پويندگان تحقيق در آموزه هاي عرفاني و جويندگان مشرب اتحاد اسلامي و اخوت ديني قرار گيرد .