ادبيات: زبان همدلي يا زبان مشترك عواطف انسان ها

امروزه كه با پديده ها و موضوعاتي مانند «جهاني شدن» و «دهكدة جهاني» مواجه هستيم، توجه به ادبيات در جايگاه ابزاري براي ايجاد احساسات و عواطف مشترك در اين دهكدة كوچك مي تواند در ايجاد حس همدلي و زيستن همراه با صلح و صميميت در كنار ديگران به ما ياري كند. قرن ها قبل از آن كه كساني مانند كانت دربارة صلح كتاب بنويسند، يا سازمان ملل متحد دربارة صلح مرامنامه و قطعنامه صادر كند، شاعران و نويسندگان بزرگ جهان انسان ها را بدون توجه به نژاد، زبان، مذهب و كشور آنها به صلح و دوستي فراخوانده و از كينه و دشمني بر حذر داشته بودند. مقالة حاضر مي كوشد تا با ذكر نمونه ها و مستنداتي از نويسندگان و شاعران مختلف به نقش ادبيات در ايجاد احساس همدلي در انسانها بپردازد. بدين منظور ابتدا «همدلي» از منظر روان شناسي تعريف شده، سپس با ذكر نمونه هاي ي از متون و نويسندگان دوره ها و كشور هاي مختلف، به نقش محوري ادبيات در ايجاد اين حس پرداخته شده است. در نهايت، اين نتيجه به دست آمد كه حتي در دنياي مدرن امروز و آينده نيز مي توان از ادبيات به عنوان ابزاري مؤثر در تربيت شهروندان متمدن، نوع دوست و صلح پرور استفاده كرد.