درخت اساطيري در شعر معاصر

اسطوره شيوه اي از شناختِ جهان هستي است كه در آن انسان در صدد پيوند و همزيستي با جهان است. وجهِ بارز در روايتِ اسطوره زبان نمادين آن است. تصاويرِ مثاليِ اسطوره رازآلود و پُر از ابهام اند. گياهان و درختان از تصاوير تكراري و هميشگي در اسطوره اند. فرهنگ ايراني سرشار از جلوۀ گوناگونِ درخت در زندگي، هنر و ادبيات است. اسطوره در ناخودآگاه بشر و نمادهاي فرهنگي جاري است، از اين رو مسالۀ پژوهش حاضر چگونگي تكرار اين اسطوره و كُهن الگو در ذهن و زبانِ انسانِ مُدرن و شاعرِ معاصر است؟ بررسي آثار شاعران معاصر نشانۀ آن است كه مضامين اسطوره اي درخت در ناخودآگاه جمعي شاعران معاصر نيز تكرار شده است. بيشترِ مضامين پيشين در زمينۀ همساني و پيوند انسان و درخت و تداوم زندگي در پيكر يكديگر تكرار شده است. حسرت و آرزو و دلتنگي از مضامينِ نوين در تصوير مثالي درخت است. جلوۀ كُهن الگوي درخت در برخي مكتب ها و جريان ها در شعر امروز بارزتر بوده است.