استفاده از اتصالات اصطكاكي در سيستم هاي نماي ساختمان

از زمان شكل گيري معماري مدرن نماهاي شفاف شيشه اي (Architectural glazing) از پر استفاده ترين سيستم هاي پوسته ساختماني در ساختمان هاي بلند محسوب مي شده اند. انگيزه اصلي استفاده از اين سيستم هاي پوسته ساختمان، شفافيت و ارتباط بصري محيط داخل ساختمان با محيط پيرامون و استفاده از نور طبيعي در فضاهاي دروني ساختمان است. يكي از موارد حساس در طراحي و اجراي اين سيستم هاي پوسته اي سازگار نمودن رفتار مكانيكي پوسته شيشه اي با سازه اصلي ساختمان خصوصا تحت اثر نيروهاي جانبي است. سازه ساختمان تحت اثر نيروهاي جانبي وارد بر آن – عموما باد و زلزله – تغيير مكان هاي جانبي را تجربه مي كند كه انتقال پيدا كردن آنها به سيستم نماي ساختمان، در صورت انديشيده نشدن راهكارهاي مستهلك كننده، مي تواند منجر به خرابي و يا حتي تخريب كامل سيستم نما گردد. از راهكارهاي عمومي براي جلوگيري از تخريب ساختار شيشه نما كه در آيين نامه هاي مختلف زلزله از جمله آخرين ويرايش از آيين نامه 2800 ايران به آن اشاره شده، ايجاد فاصله مابين المان هاي شيشه اي و اجزاي فلزي ساختار نما است كه عموما براي پانل هاي بزرگ ناممكن بوده و در اكثر سيستم هاي شفاف شيشه اي قابل استفاده نيست. از ديگر راهكارهاي جلوگيري از انتقال اثرات مخرب تغيير مكان عرضي به سيستم نما، استفاده از اتصالات مستهلك كننده (dissipative connections) به عنوان اعضاي مرتبط كننده پوسته ساختمان به سازه اصلي مي باشد. در اين مقاله مكانيزم هاي مستهلك كننده مختلف اتصال مكانيكي سيستم نما به سازه معرفي شده و بر اساس جزييات اجرايي اتصال و عملكرد تغيير مكاني در قبال نيروهاي وارده مورد تحليل و بررسي قرار گرفته اند. در اين رابطه تاكيد بيشتري بر اتصالات اصطكاكي، به عنوان مكانيزم اتصالي كه تا پيش از رسيدن به مرز خطر رفتار صلب از خود نشان مي دهد، صورت گرفته است و نمونه اي از آن كه براي استفاده در سيستم هاي نماي اتصال نقطه اي توسط نگارنده طراحي و ثبت اختراع بين المللي گرديده معرفي مي شود.