تأثير 3 ماه پياده روي منظم بر برخي شاخص هاي گليسميك ديابتي نوع 2

براي كمك به كنترل قند خون و نيز كاهش عوامل خطر قلبي-عروقي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2، انجام فعاليت هاي ورزشي توصيه مي شود. پياده روي منظم به عنوان يك فعاليت بدني مي تواند تأثير مثبتي بر سلامت اين بيماران داشته باشد. هدف از اين پژوهش بررسي تأثير پياده روي منظم به مدت 3 ماه بر برخي شاخص هاي گليسميك زنان ديابتي نوع 2 بود. 100 زن مبتلا به ديابت نوع 2 تصادفي به 2 گروه پياده روي منظم و گروه كنترل تقسيم شدند. گروه اول به مدت 3 ماه پياده روي منظم را بين ساعات 7 تا 10 صبح به مدت 30 دقيقه انجام دادند. هر دو گروه روزانه 500 ميلي گرم قرص متفورمين و 5 ميلي گرم گلي بن كلاميد مصرف مي كردند. شدت پياده روي با توجه به مقياس درك فشار بورگ سنجيده شد. گروه كنترل در مدت انجام پژوهش هيچ گونه فعاليت ورزشي مانند پياده روي منظم نداشتند. هموگلوبين گليكوزيله و گلوكز خون ناشتا پيش و پس از مداخله در 2 گروه سنجيده شد. از آمار توصيفي براي محاسبه ميانگين و انحراف استاندارد داده ها استفاده شد و براي محاسبه و مقايسه بين دو گروه از t زوجي و براي مقايسه درون گروهي ازt مستقل استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS18 ارزيابي شدند و سطح معناداري (05/ 0 p ) در نظرگرفته شد. در پيش آزمون هيچ تفاوتي در ويژگي هاي توصيفي آزمودني ها از جمله قد، وزن، سن و سابقه ابتلا به ديابت وجود نداشت. در گروه پياده روي منظم، عوامل هموگلوبين گليكوزيله (000 /0=p) و گلوكز خون ناشتا (002 /0=p) تغييرات معناداري در پس آزمون داشتند و در گروه كنترل افزايش معناداري در گلوكز خون ناشتا (003/ 0=p) مشاهده شد. مقايسه بين دو گروه نشان داد تغييرات هموگلوبين گليكوزيله (000 /0=p) و گلوكز خون ناشتا (002/ 0=p) بين دو گروه معنادار بود. با توجه به نتايج پژوهش حاضر، مي توان گفت پياده روي منظم مي تواند تأثير مثبتي بر شاخص هاي گليسمي بيماران ديابتي نوع 2 داشته باشد و در صورت داشتن زندگي كم تحرك و بدون فعاليت بدني منظم، بيماري افراد ديابتي نوع 2 حتي با مصرف قرص بهتر نخواهد شد.