سكونتگاههاي غيررسمي- اقتصاد رسمي

يكي از مهمترين مشكلات در ارتباط با سكونتگاههاي غيررسمي اقتصاد است كه خروجي آن بيكاري بالا، فقر مادي و درآمد ناكافي، مشاغل كاذب و ناپايدار و... مي باشد. بنابراين در فرايند توانمندسازي اينگونه بافتها حل اينگونه مسايل و مشكلات از مهمترين اقدامات پيش روي برنامه ريزان و مديران اجرايي شهري است. پيشينه فعاليتي و زندگي جمعيت ساكن در اينگونه بافتها، اغلب حكايت از مهارت برخي از آنها (زن و مرد) در توليد صنايع كوچك خانگي (قالي، گليم، سوزن دوزي، گيوه دوزي و...) دارد. چنانچه قادر باشيم در يك چرخه برنامه ريزي و اجرا با هدف جذب ساكنين اين سكونتگاهها به چرخه «اقتصاد رسمي»، ابتدا ضرورت حل مشكل بيكاري و افزايش درآمد خانوار را براي آنها تشريح، متقاضيان مربوط به آموزش مهارت و يا افزايش مهارت را در اينگونه بافتها نام نويسي و آنها را با كمك سازمان فني و حرفه اي، اداره كار و... آموزش دهيم و از آن طرف فضا يا فضاهايي را تحت عنوان «خانه كار» متناسب با تعداد و نوع مهارت آنها آماده سازي و اين آموزش ديدگان در چرخه كار و توليد قرار گيرند از يك طرف بيكاري مرتفع، دلالان از چرخه توليد حذف و درآمد كافي نصيب آنها خواهد شد و از طرف ديگر با بازاريابي در سطح جهاني و فروش اين محصولات در ديگر كشورها، درآمد قابل توجهي نصيب دولت مي گردد كه مي تواند موجبات توسعه بافتهاي ناكارآمد شهري را فراهم سازد. مقاله حاضر تلاش دارد تا چرخه مزبور كه يكي از مهمترين مسايل موجود در سكونتگاههاي غيررسمي را مرتفع مي سازد تشريح و مباني نظري و عملي مربوط به تحقق اهداف مترتب بر اين چرخه را براساس تجربيات نگارندگان از اقدامات توانمندسازي شهرهاي شيراز، ياسوج، زابل، مرودشت، ايرانشهر، چابهار توضيح دهد.