اثر تركيب عصاره شنبليله و تمرين هوازي بر غلظت آنتي اكسيدان هاي غير آنزيمي كبدي در موش هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوتوزوسين

مقدمه: ديابت از جمله بيماري‌هاي متابوليك است كه مشخصه آن افزايش مزمن قند خون و اختلالات متابوليسم كربوهيدرات، چربي و پروتئين مي‌باشد (1). رابطه ي نزديكي بين استرس اكسايشي و بروز اين بيماري وجود دارد. عصاره الكلي دانه گياه شنبليله در حيوانات ديابتي موجب كاهش معني‌داري در سطح آنزيم هاي اكسايشي در مقايسه با حيوانات كنترل ديابتي مي‎شود. ورزش طولاني مدت با شدت متوسط، با كاهش سطوح پايه آسيب اكسيداتيو وموجب افزايش مقاومت به تنش اكسيداتيو مي‌شود (2). بنابراين هدف مطالعه حاضر بررسي اثر تركيبي عصاره آبي شنبليله و تمرين هوازي بر غلظت آنتي اكسيدان هاي غير آنزيمي كبدي در موش هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوتوزوسين بود. روش شناسي: 41 موش صحرايي نر (سن: 12هفته، وزن: 7/26 ± 314 گرم) به طور تصادفي در 5 گروه كنترل-سالم (6 = HC,n) ، كنترل-ديابتي (10 =DC, n)، ديابتي-فعاليت هوازي (10 = DAT,n)، ديابتي-شنبليله (10 = DS,n) و ديابتي-شنبليله-فعاليت هوازي (5 n=DATS,) مورد مطالعه قرار گرفتند. به غير از گروه كنترل- سالم، بقيه گروه ها بوسيله تزريق استرپتوزوسين ديابتي شدند، گروه ديابتي-شنبليله و ديابتي-شنبليله-فعاليت هوازي به مدت دو هفته و روزانه به ميزانmg/kg 25عصاره آبي شنبليله به صورت خوراكي دريافت كردند. گروه ديابتي-ورزش و ديابتي- شنبليله-فعاليت هوازي به مدت دو هفته , 5 جلسه متوالي در هفته روي تردميل با سرعت 12 متر بر دقيقه , با شيب 0% و به مدت 30 دقيقه دويدند. بعد از 24ساعت از آخرين جلسه تمرين و گاواژ شنبليله , حيوانات با ماده كلروفرم بيهوش شده و كبد آنها برداشته شد , باسالين شتشو شد و در يخچال در دماي -70 درجه سانتيگراد نگهداري شد تا غلظت مالون دي آلدئيد , آنتي اكسيدانتاموگلوتاتيون احياشده مورد بررسي قرار گيرد . يافته ها: آناليزواريانس (ANOVA) نشان داد كه اختلاف معني داري درسطوح مالون دي آلدئيد، گلوتاتيون و TAC بين 5 گروه وجود داشت (0.001 = P). نتايج آزمون تعقيبي شفه نشان داد كه غلظت مالون دي آلدئيد در گروه شنبليله-فعاليت هوازي (0.001= P)، فعاليت هوازي-ديابتي (0.001= P) و شنبليله-ديابت (0.001= P) كاهش معني داري نسبت به گروه كنترل-ديابتي داشت. غلظت گلوتاتيون در گروه شنبليله-فعاليت هوازي بيشترين افزايش وگروه كنترل-ديابتي كمترين افزايش را داشت ((P= 0.012. غلظت TAC در گروه شنبليله-فعاليت هوازي بيشترين افزايش و گروه كنترل-ديابتي كمترين افزايش را داشت (0.005P= ). بحث و نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد شمبليله و همچنين ورزش به علت داشتن خاصيت آنتي اكسيداني مي توانند موجب افزايش غلظت آنتي اكسيدان هاي غير آنزيمي كبدي رت هاي ديابتي شوند. بنابراين تركيب عصاره شنبليله و فعاليت هوازي روش مناسبي براي تقويت سيستم آنتي اكسيداني غير آنزيمي كبدي در موشهاي ديابتي مي‌باشد.