رابطه بين پايبندي سازي كاركنان و عملكرد سازماني در سازمان هاي ايران

اين پژوهش رابطه بين پايبندي سازي كاركنان و عملكرد سازماني در سازمان هاي ايراني را بررسي مي كند. سه مولفه پايبند سازي يا مشاركت كاركنان شامل توانمندسازي، تيم محوري و توسعه ظرفيت كاركنان به عنوان متغيرهاي مستقل مورد مطالعه قرار گرفته است و عملكرد سازماني به عنوان متغير وابسته از طريق نتايج مدل فاصله اي باز، نتايج مدل منطقي و نتايج مدل روابط انساني اندازه گيري شده است. در اين تحقيق اطلاعات از سازمان هاي مختلف ايران با استفاده از پرسشنامه جمع آوري شده حجم نمونه 510 مورد است و براي ايجاد رابطه ميان متغيرها و براي اثبات سه فرضيه از همبستگي و تحليل رگرسيون استفاده شده است . نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه عملكرد سازماني بين محدوده ي 57٪ تا 95٪ به دليل دخالت و پايبندي كاركنان در سازمان هاي ايراني افزايش داشته است علاوه بر اين تاييد داردكه توانمند سازي، جهت گيري تيمي و تدبيرهاي توسعه ظرفيت كاركنان ارتباط قوي و مثبتي با عملكرد سازماني دارد. سازمان هايي كه به كاركنان تفويض اختيارات مي كنند در مقايسه با آنهاكه انجام نمي هند و سازمان هاي كه به كارمندان خود در تيم هاي ثابت اجازه ي كار مي دهند نشان مي دهد سطح عملكرد آنها بيش از آنهاي است كه با ساختار فردي و غير تيمي كار مي كنند در ايران سازماني كه مهارت ها و دانش كاركنان را توسعه داده اند نيز در مقايسه به سازمانهاي كه مهارت هاي كاركنان خود را توسعه نمي دادند عملكرد بالاتري دارشتند. سازمان ها بايد كاركنان خود را در فرآيندهاي تصميم گيري درتمام سطوح با تفويض اختبار و اقتدار و انطباق مبتني بر ساختارهاي تيمي و باتوسعه قابليت هاي كاركنان در گير و پايبند نمايند تا آنها در انجام و اجراي مناسب امور در بازار رقابتي موفق باشند.