مقايسه انگيزش ورزشي كاراته كاهاي بزرگسال نخبه و غيرنخبه

امروزه در دنياي ورزش، تمرين و ممارست جسماني مكرر به عنوان تنها عامل كليدي و اصلي موفقيت و رسيدن به اوج اجرا، هدف از پيش تعيين شده محسوب نمي شود. بلكه تركيبي از متغيرهاي رواني به خوبي مي توانند موفقيت در ورزشهاي مختلف را پيش بيني كنند. هدف از پژوهش حاضر، مقايسۀ انگيزش ورزشي كاراته كاهاي بزرگسال نخبه و غير نخبه بود. تحقيق حاضر، از نظر هدف كاربردي، و از نظر روش اجرا از نوع علي- مقايسه اي است. جامعه آماري شامل كليه كاراته كاهاي بزرگسال نخبه و غيرنخبه (دختر و پسر، كاتا و كوميته)، در سال 1393 بودند. به اين منظور 117 نفر كاراته كاي نخبه و غير نخبۀ دختر و پسر، در هر دو بخش كاتا و كوميته، بصورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند، كه از اين تعداد، 39 نفر افراد نخبه با سابقۀ حضور در اردوهاي تيم ملي و مقام هاي ملي و بالاتر، و 78 نفر افراد غير نخبه، عضو تيم شهرستان و بدون مقام و سوابق ملي بودند. پس از تكميل پرسش نامه هاي انگيزش ورزشي(SMS-6) و اطلاعات شخصي توسط آزمودني ها، داده هاي به دست آمده از طريق آزمون t- مستقل، تجزيه و تحليل شدند. نتايج پژوهش نشان داد كه انگيزش دروني كاراته كاهاي بزرگسال نخبه به طور معناداري نسبت به كاراته كاهاي بزرگسال غيرنخبه بيشتر بود(05/ 0 P). اما در خرده مقياس هاي بي انگيزگي، تنظيم كننده بيروني، آميخته، خود پذير و درون فكني شده، بين دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت. يافته هاي تحقيق پيشنهاد مي كنند كه بهبود انگيزش ورزشي و به ويژه انگيزش دروني در كاراته كاهاي غيرنخبه، مي تواند در دستيابي ورزشكاران به اوج عملكرد كمك كننده باشد.