تاثير زمانبندي تصويرسازي دروني بر يادگيري مهارت پرتاب دارت در افراد مبتدي

هدف مطالعه حاضر، تعيين تأثير زمانبندي تصويرسازي دروني بر عملكرد و يادگيري مهارت پرتاب دارت بود. توانايي و بعد تصويرسازي شركت كننده ها، با استفاده از پرسشنامه وضوح تصويرسازي حركت-2 (VMIQ-2) سنجيده شد. آزمودني ها (21 نفر، ميانگين سن 03/ 1 ± 5/ 22 سال) بر اساس امتيازات تصويرسازي و نمرات پيش آزمون، به صورت همگن در دو گروه آزمايشي تصويرسازي دروني با سرعت 50% (حركت آهسته) و تصويرسازي دروني با سرعت 100% (زمان واقعي) گمارده شدند. تصويرسازي با سرعت هاي 100% و 50%، به ترتيب با علامت هاي شنوايي مترونوم با ضرباهنگ 40 و 20 ضرب در دقيقه (bpm) اجرا شدند. نتايج تحليل واريانس مركب نشان داد گروه هاي تصويرسازي دروني با سرعت هاي 50% و 100% بر عملكرد و يادگيري (يادداري و انتقال) مهارت پرتاب دارت تأثير معني داري نداشتند و در همه مراحل آزمايش نيز بين دو گروه آزمايشي تفاوت معني داري مشاهده نشد. اگرچه، با توجه به اثر اصلي معني دار آزمون، شاهد تضعيف معني دار اجرا در آزمون انتقال نسبت به پس آزمون بوديم. بنابراين، سرعت هاي متفاوت تصويرسازي دروني، منجر به تفاوت هاي معني دار بين گروهي نشدند.