بررسي نقش توپوگرافي و ژئومورفولوژي بر بزرگسازي اثرات زمين لرزه در محدوده دامنه جنوبي جغتاي

آسيب پذيري ناشي از زمين لرزه تابعي از عوامل مختلف تكتونيكي،زمين شناسي،اشكال و لندفرم هاي ژئومورفولوژي، پالئوژئومورفولوژي، شيب و نيمرخ توپوگرافي است. هدف از اين پژوهش، ارزيابي نقش توپوگرافي و ژئومورفولوژي بر بزرگسازي اثرات زمين لرزه در دامنه جنوبي جغتاي است. اين تحقيق در دو سطح صورت گرفت سطح 0 و سطح 1 كه ابتدا با استفاده ازمدل رقومي ارتفاع با دقت 30 متر سايت هاي مستعد براي بزرگ سازي اثر توپوگرافي مورد بررسي قرار گرفت. اين عوارض توپوگرافي شامل: خط الراس ها، قله ها، تپه ها همراه با ويژگي هاي ژئومورفيك مثل شكل دامنه و نيز شيب،انحنا و اختلاف ارتفاع بودند. بعد از بررسي روش هاي مختلف براي شناسايي خط الراسها شامل برعكس كردن DEM، جريان تجمعي و يا فرآيندهاي فيلتر كردن نقشه هاي شيب و انحنا، روشي كه در ادامه مي آيد انتخاب گرديد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه سطح صفر خرد پهنه بندي كه از طريق تحليل آماري پارامترهاي مورفولوژيك بدست آمد براي تحليلهاي كلي كاربرد دارد. اين تحليل براي مناطق مسكوني مي تواند توسعه بيشتري پيدا كند . سطح 1 نيز كه در محاسبه آن از پارامترهاي بيشتري نسبت به سطح 0 استفاده شده است از جمله وجود اختلاف ارتفاع بيش از 30 متر، مسلما از دقت بالاتري برخوردار است .