بررسي تطبيقي قالي هاي سجاده اي ايران عهد صفوي با اوشاك تركيه

قالي بافي بعنوان هنري شناخته شده و اصيل در تاريخ هنر ايران و تركيه از جايگاه ارزشمندي برخوردار است. سابقه ديرين هنر و هنرپروري در ادوار مختلف تاريخي زمينه پيدايش يا شكوفايي آثار هنري را فراهم ساخته است. فرشبافي نيز از اين امر مستنثني نبوده و مجموعه اي غني و وسيع از نقشمايه و طرح ها را در خود جاي داده است. از ميان بي شمار طرح هاي باشكوه قالي ها در ايران و تركيه، آنچه مي تواند بعنوان شاخصه مشترك در ميان دو حوزه مسلمان مورد توجه قرارگيرد قالي هاي سجاده اي توليد شده در بازه زماني قرن شانزدهم است. به منظور بررسي تطبيقي قالي هاي سجاده اي عهد صفوي با گروهي از قالي هاي سجاده اي اوشاك عثماني مجموعه اي منتخب از قالي هاي با شكوه در هر دو منطقه انتخاب گرديده اند. فرشهاي سجاده اي در ايران و تركيه به گونه اي آشكار از خصايص متمايز برخوردارند؛ بيان گوناگوني ها در قالب وجوه تمايز و قرابت ها بعنوان تشابه، محور اصلي نوشتار حاضر بوده است. حاصل اين تطبيق و بررسي در قالب سبك طراحي قالي هاي سجاده اي به ويژه در شكل محراب، نحوه تركيب بندي نقوش و عناصر، معرفي و تطبيق عناصر تزئيني بكار رفته در قالي هاي سجاده اي، مطرح گرديده است. همچنين عليرغم وجود عوامل موثر فرهنگي و هنري مشترك كه در راس آنها حفظ ارزش هاي مذهبي قرار دارد، خلق الگوي متمايز در فرش هاي سجاده اي دو منطقه ياد شده امري اجتناب ناپذير بوده است.