تحليلي بر تاثيرات اموزش سنت در دورههاي تحصيلات تكميلي صنايع دستي

هر يك از رشته هاي اجرايي هنر به منزله يكي از راههاي بيان يك مفهوم تلقي مي گردد. هنرهاي سنتي ايران از جمله شيوه هاي بيان مضمون هاي فوق طبيعي و ماورايي هستند كه ريشه در اعتقادات متعالي والواهي مردم ايران دارند. هنرهاي سنتي ايران به واسطه آموزش شيوه سنتي كه يك روش مجرب و كهن است زنده مانده و هنوز جوابگوي نيازهاي كاربردي و روحي اجتماعي است. امروزه به موازات شيوه آموزش كهن هنرهاي سنتي شاهد آموزش اكادميك اين هنرها با عنوان (صنايع دستي) هستيم كه اين دو شيوه با هم متفاوت هستند. در سالهاي اخير اطلاق نام (صنايع دستي) بر هنرهاي سنتي دستي باعث شده تا دست اندركاران اين رشته گمان برند كه صنايع دستي يعني صنايعي با رويكرد هنري كه با دست انجام مي شود و در ضمن مي تواند سنتي يا مدرن باشد در حاليكه تعريف هنرهاي سنتي متفاوت با اين عبارت و بسيار غني ترازان است. يكي از مهم ترين مشكلات آموزش آكادميك صنايع دستي در اين است كه به ويژگي هاي سنت در آن كمترين توجه مي شود. و به همين دليل كه فارغ التحصيلان آن كارايي آموزش ديدگان شيوه كهن را ندارند. پس چه كنيم تا بتوانيم دانش جويان رشته صنايع دستي را با همان توانايي قبل تربيت كنيم؟ در اين مقاله ابتدا به آسيب شناسي وضعيت آموزش فعلي رشته صنايع دستي در دوره ارشد و دكتراي پژوهش هنر (گرايش صنايع دستي) پرداخته مي شود و سپس مزاياي شيوه كهن به عنوان يك ايده بيان مي گردد. از آنجا كه در شيوه آموزش كهن اساسي ترين محور شناخت كامل و مرحله ايي سنت و ويژگي هاي آن است لذا اين مقاله پيشنهاد دارد با قرار دادن شيوه آموزش كامل تر سنت (مفاهيم، مراحل، ويژگي ها) در دوره هاي تحصيلات تكميلي مذكور فارغ التحصيلان با شناخت كامل تر تربيت نماييم.