نظرية علم انساني قرآن بنيان

در رويكردي معرفت شناختي، نسبت آموزههاي قرآني با علوم تجربي انساني به اين صورت است كه آموزههاي قرآني، چون مبادي و پيشفرضها در نظر گرفته ميشوند. پژوهشگر با اتكا به اين پيشفرضها و با الهام گرفتن از آنها، فرضيههايي را در زمينه مسئله مورد پژوهش در علم انساني ارايه ميدهد. اين فرضيهها از طرفي الهام يافته از آموزههاي قرآني هستند و از سوي ديگر، محصول پردازش پژوهشگر علم تجربي انساني بهشمار ميآيند. اگر اين فرضيهها در رهيافت آزمون و تجربه، ظرفيت و قابليت تبيين، پيشبيني، كنترل را به نمايش گزارند علم انساني قرآن بنيان شكل ميگيرد. بنابراين شكلگيري علم انساني قرآن بنيان منوط به اين است كه آموزههاي قرآني مسئله مورد پژوهش در آزمون و تجربه از چنان فراواني برخوردار باشند كه بتوان از آنها به عنوان پيشفرض علم تجربي انساني و قالب بندي فرضيهها بر مواد فراهم آمده، بهره جست و در آزمون اين فرضيهها، شواهد لازم را، براي تبيينها، پيشبينيها و كنترلها بدست داد. يعني كميت فرضيههاي مورد تأييد از ناحيه شواهد در حدي باشد كه بتوان نظريهاي در زمينه مسئله مورد پژوهش در علم تجربي انساني ارايه داد چنين نظريهاي مشتمل علمي است كه ميتوان از آن با عنوان علم انساني قرآن بنيان ياد نمود. در علوم انساني غير تجربي چنانكه آموزههاي قرآني در مواد و صورتبندي مسائل، قواعد و نظريههامورد بهرهبرداري پژوهشگر قرار گيرد آن علم انساني غير تجربي قرآن بنيان بشمارميآيد. لَّقَّدْ « بنابراني چنانكه حقوقدانان براي ماده و صورت نظريه كرامت ذاتي انسان از آموزه قرآني آموزه در شناسايي نظريه كرامت ذاتي انسان استفاده كند علم توليد شده قرآن بنيان تلقي » كَّرَّّمْنَّا بَّنِّي آدَّمَّ ميگردد.