ضرورت و مزيت ورود «نظرية روابط بين‌الملل قرآن‌بنيان» به مناظرات ميان پارادايمي روابط بين‌الملل

نظريه روابط بين‌الملل يكي از موضوعات نوپا در عرصه دانشگاهي جهان است و با وجود تلاش‌هاي مستمري كه براي تدوين و تبيين دقيق آن صورت گرفته، هنوز شفافيت و قطعيت لازم براي تبيين فضاي جاري در روابط بين‌المللي را ندارد. در همين راستا، قرآن به دليل سابقه پي‌ريزي يك نظام تمدني جهاني در ميان حكومت‌ها (و امپراتوري‌ها) و ارائه يك پارادايم غالب از يك سو و دارا بودن مباني نظري منسجم و نظام‌مند از سوي ديگر، مي‌تواند به عنوان مبناي ارائه يك نظريه جهان شمول كه داراي سطح تحليل مياني در بين سطوح تحليل خردگرايانه و پساساختاگرايانه (و به نوعي، خاتمه‌بخش مناظره چهارم روابط بين‌الملل) است، مطرح شود. ناكامي تمام نظريات مطرح و همچنين، سابقه موفق در جلوگيري از بروز جنگ ميان امپراتوري‌هاي مختلف (اسلام، روم و ايران) در زمان مديريت سياست خارجي توسط پيامبر (ص) ، ضرورت نظريه‌پردازي بر مبناي قرآن در زمينه روابط بين‌الملل را اثبات مي‌كند. اين نوشتار به دنبال آن است تا ضمن ارائه شواهد ضرورت طرح‌ريزي ساختار نظام بين‌الملل بر مبناي مفاهيم قرآني، مزيت‌هاي آن را نيز در چارچوب يك نظريه تبييني (Explanatory theories) كه داراي هر سه عنصر مهم هستي‌شناسي، معرفت‌شناسي و روش‌شناسي است، بيان كند.