بررسي تأثيرات توافق هسته‌اي ايران بر آيندة انرژي‌هاي هسته‌اي و تجديدپذير

بشر پس از اتمام سوخت‌هاي فسيلي، براي تأمين انرژي دائمي مورد نياز خود راهي جز استفاده از منابع انرژي پايان‌ناپذير ندارد. استفاده از انرژي هسته‌اي، يكي از اقتصادي‌ترين شيوه‌ها در دنياي صنعتي است و از نظر ميزان توليدِ انرژي، پاسخگوي بخش وسيعي از نيازهاي بشر خواهد بود. ايران از لحاظ برخورداري از منابع مختلف انرژي، يكي از غني‌ترين كشورهاي جهان محسوب شده واز قابليت‌هاي فراوان انرژي‌هاي تجديدپذير همچون باد، خورشيد، زيست‌توده و زمين‌گرمايي بهره‌مند است. دست‌يابي جمهوري اسلامي ايران به دانش هسته‌اي و بومي‌كردن اين دانش فاخر و برجستة بشري، افتخار بزرگي است كه در دوران پس از پيروزي انقلاب اسلامي و با تلاش متخصصان متعهد داخلي نصيب اين ملتِ فرهيخته شده است و اين خود آيندة مديريت نيازهاي ملي در ابعاد گوناگون را تضمين مي‌كند. بحث‌هاي چند سال گذشته بر سر انرژي هسته‌اي و عدم توافق بر سر توقف فعاليت‌هاي غني‌سازي از سوي ايران، فشارهايي را تحت عنوان تحريم طي دوره‌ي 6 ساله (2006 تا 2012 ميلادي) بر كشور ايران تحميل كرده است. در حال حاضر كه توافق جامع و نهايي هسته‌اي با عنوان رسمي برنامه جامع اقدام مشترك در وين اتريش بين ايران، اتحاديه اروپا و گروه 1+5 منعقد شده است، انتظار مي‌رود فرصت توسعه و پيشرفتِ بيش از پيش در زمينة انرژي هسته‌اي و كاربردهاي آن در كشور شامل توليد برق، تشخيص و درمان بسياري از بيماري‌ها، توليد مواد باكيفيت و محصولات كشاورزي مقاوم در برابر خشكسالي و آفات، مديريت منابع آب و... براي صنعت‌گران و صاحبان انديشه كه حقيقتاً مطابق با اهداف صلح‌جويانه و به دور از خواسته‌هاي نامشروع است، فراهم گردد. ضمناً تدابير خاص ايران به‌عنوان يكي از مخالفان گسترش تسليحات هسته‌اي، منجر به عدم اشاعه سلاح‌هاي نظامي براي برقراري صلح واقعي در جهان و به‌ويژه خاورميانه خواهد شد. با دور شدن ساية تحريم‌ها از اقتصاد ايران، ضروري است در راستاي دست‌يابي به توسعه پايدار، اقدامات مهمي در بهره‌مندي از منابع انرژي تجديدپذير با استفاده از ظرفيت‌ها و پتانسيل‌هاي بالاي اين كشور، از قبيل جذب سرمايه‌گذاران داخلي و خارجي و مشاركت‌كنندگان بخش خصوصي، صورت گيرد تا بيش از گذشته شاهد گسترش روزافزون استفاده از انرژي‌هاي نو و پاك باشيم.