نانوساختارها به عنوان حامل در سيستم هاي دارورساني هدفمند

نانوحامل ها به عنوان سيستم هاي دارورسان به منظور بهبود خواص دارويي درمانيِ داروهاي رايج موجود طراحي شده اندسيستم هاي دارورساني كنترل شده (DDS) نسبت به اشكال سنتي داروها داراي چند مزيت مي باشند. در اين روش، دارو به محل عمل منتقل مي شود، از اين رو بربافت هاي حياتي موثر بوده و عوارض جانبي نامطلوب آن را مي توان به حداقل رساند. تجمع تركيبات درماني در مناطق هدف را افزايش مي دهد و در نتيجه ميزان دوز داروي مورد نياز پايين مي آيد. تلفيق مولكول دارو بر روي نانوحامل ها مي تواند از دارو در برابر تخريب محافظت كرده و نيز به آن امكان هدفگيري مناسب و رهش كنترل شده در محل را مي دهد اهميت اين روش نوين درماني خصوصا زماني آشكار مي شود كه بين دوز يا غلظت دارو و نتايج درماني آن يا سميت اختلاف وجود دارد. هدف گيري يك سلول خاص با اتصال دارو به حامل هاي طراحي شده ي خاص امكان پذير است. نانوساختارهاي مختلفي از جمله ليپوزومها، پليمرها، درخت سان ها، سيليكون يا مواد كربني و نانوذرات مغناطيسي، به عنوان حامل در سيستم هاي دارورساني هدفمند آزمايش شده اند. در اين مقاله، ريزحامل ها ي فوق الذكر و اتصالات آنها با داروها مورد تجزيه تحليل قرار گرفت. توجه ويژه به عملكرد نانوذرات مغناطيسي به عنوان حامل در سيستم (DDS) توجه ويژه اي لحاظ گرديده است.در ادامه، مزايا و معايب استفاده از نانوذرات مغناطيسي به عنوان حامل هاي سيستم (DDS ) مورد بحث قرار گرفته است