خيابانهاي قابل زندگي و چگونگي حفظ و ارتقا كيفيت زندگي در آنها )تئوري ها و نظريه ها(

خيابانهاي شهري بستر بروز فعاليتهاي اجتماعي هستند و بهعنوان يكي از اركان اصلي فضاهاي شهري در حيات شهرها نقش بسيار مهمي ايفا ميكنند. با توجه به اين موضوع كيفيت اين فضاها و ميزان كارايي آنها نقش بسزايي در تعيين مطلوبيت محيط زندگي شهروندان دارد. تغييرات گستردهاي كه در سالهاي اخير در شيوه زندگي مردم سراسر جهان رخداده است سبب شده است تا مفهوم خيابان و عملكرد آن نيز دچار دگرگونيهاي گستردهاي شود. امروزه بيشتر خيابانها بهعنوان مسيرهايي براي رسيدن به مقصد مطرح هستند تا خود مقصد و استفاده عبوري از آنها موجب افزايش تسلط اتومبيلها بر خيابانهايي كه روزي عرصه تعاملات اجتماعي بودهاند شده است. افت كيفيت خيابانهاي شهري موجب از دست رفتن يكي از مهمترين عرصه هاي زندگي اجتماعي شده است. در پاسخ به شكلگيري چنين وضعيتي گروهي از برنامه ريزان، طراحان، جامعه شناسان و كليه كساني كه بهراستي حفظ و ارتقاء كيفيت زندگي شهروندان برايشان مهم بوده است به مطالعه راجع به خيابانهاي شهري به عنوان فضاهاي شهري پرداختند و با توجه به ديدگاه هاي مختلفي كه در برخورد با موضوع داشته اند، راهكارهاي متفاوتي را ارائه نموده اند. در اين مقاله شيوه مطالعه و نظريات كوين لينچ، جين جيكوبز، دونالد اپليارد، كريستوفر الكساندر، راب كرير و فرانسيس تيبالدز در مورد ويژگيهاي خيابانهاي قابل زندگي و چگونگي حفظ و ارتقا كيفيت زندگي آنها بررسي ميشود. اين متفكران به دنبال دستيابي به هدف يكساني بودهاند و آن دستيابي به شرايط مطلوب زندگي در محلات شهري بوده است اما اتخاذ ديدگاه هاي متفاوت در مطالعه موضوع به خصوص در تحليل الگوهاي رفتاري ساكنان و استفاده كنندگان از اين فضاها موجب اخذ راهكارهاي متفاوتي شده است كه در اين مقاله به بررسي آنها پرداخته ايم.