طراحي مجتمع سينمايي و تئاتر

سينما پديده اي است كه فرا تبار شناسي آن ، باب تاثير دو سويه اي را بر زندگي بروني انسان گشوده است . در فرآيند بزرگنمايي فريمهاي كوچك تا ابعاد محصور كنندة و غول آساي پرده جادوايياش حد ميانه اي را مي توان فرض كرد . كه حتي از ديدگاه بصري منطبق با سازوكار و زندگي انسان است .آغاز نمايش در هر سرزميني را بايد در آداب و رسوم . مناسك مذهبي همان قوم و در فعاليتهاي انساني براي تنازع بقا جستجو كرد . انسان بدوي كه در بيان افكار و عواطف خود ناتوان بود . حركت را به كمك طلبيده و از طريق حركات موزون سعي در بيان افكار و عواطف خود كرد و براي درك لذت و به عنوان نيايش و سخن گفتن با خدايان خود شروع به انجام حركات موزون ( رقص ) مي كند . بنابراين اولين هنرهاي نمايشي در درون همين مراسم جادوئي و حركات موزون است كه شكل مي گيرد . شايد بتوان گفت يكي از شرايط ضروري براي پيدايش تئاتر فراهم آمدن درك نسبتاً پيچيده اي از جهان است كه در آن امكان داشتن نظر گاهي عيني و بيطرفانه از مسائل انساني وجود داشته باشد . مثلاً يكي از علايم اين فرايافت ، ظهور يا بروز يك برخورد كمدي با مسائل است زيرا براي آنكه در راه خير و سعادت مردم از معيارهاي مضحك را برگزينيم ، نياز به بينشي عيني و بيطرفانه داريم . علامت ديگر گسترش حس زيباشناختي است . مثلاً هنگامي كه فرايافت هاي انسان از جهان خود تغيير مي كند ، اغلب از اجراي آيين و توسل به اسطوره ها براي رسيدن به خوشبختي صرف نظر مي كنند دو شرط ديگر نيز كه مربوط به حس زيباشناختي است داراي اهميت اند ، پيدا شدن اشخاصي كه مي توانند عناصر تئاتري را به تجربه هائي متعالي وافرتر بدل كنند ، و جامعه اي كه قادر باشد ارزش تئاتر را به عنوان فعاليتي منتقل و ويژه بپذيرد ، چرا كه تئاتر آموزش مي دهد ، ارشاد مي كند و مي كوشد تماشاگر خود را آرامشي روحاني ببخشد . و او را با حيات دروني خويش واحد است بعنوان مركزي اجتماعي نيز قابل توجه است و در ايران نيز به عنوان يك مركز دسته جمعي بمنظور بيان مسائل فرهنگي و تفريحي نقش ايفا مي كند و مي توان بعوان يك عامل كمك دهندخ در اين راستا موردتوجه قرار گيرد .