مطالعه كيفي عوامل اجتماعي مؤثر بر خودكشي (موردمطالعه: شهروندان شهر كرج)

خودكشي يكي از چالش هاي مهم اجتماعي محسوب مي شود كه فرد، خانواده و جامعه را تحت تأثير قرار مي دهد، آمارها حاكي از افزايش بروز خودكشي در كشور مي باشد. در سال‌هاي اخير شاهد روند روبه رشد ميزان خودكشي نسبت به سال‌هاي گذشته در ميان اقشار مختلف، بخصوص در ميان قشر جوان و نوجوان بوده‌ايم. وجود چنين معضلي، زمينه را براي انجام پژوهش‌هاي علمي به‌منظور علت‌يابي و ارائه‌ي راهكارهاي بهينه فراهم مي‌سازد. مطالعه حاضر باهدف تعيين علل مؤثر بر خودكشي در شهر كرج به روش كيفي از طريق مصاحبه عميق انجام‌گرفته است. روش نمونه‌گيري نظري و هدفمند با 9 نفر از مطلعين كليدي مصاحبه شد تا اشباع نظري حاصل گردد. داده‌هاي گردآوري‌شده در قالب 5 مفهوم اصلي از جمله تقابلات بين نسلي، شكست عشقي و مشكلات روحي و رواني، انگ‌هاي اجتماعي، محروميت يا وابستگي اقتصادي و مالي، خشونت و ازهم‌گسيختگي خانوادگي و انزواي اجتماعي و تعصب گرايي مطرح شد كه آن مفاهيم نيز خود به سه مقوله عمده تحت عنوان فشار ساختاري، فشار هنجاري و فرديت عقيم مانده و يك مقوله هسته با عنوان طرد اجتماعي در خودكشي افراد كدگذاري و تحليل‌شده‌اند. يافته‌ها بر مبناي نتايج اين مطالعه، اقدام به خودكشي برساختي اجتماعي است و به‌مثابه امري بسترمند، نتيجه واكنش‌ها و تعاملات جوانان كرجي به فرصت‌ها و محدوديت هاي محيط اجتماعي و فرهنگي است. به‌عبارت‌ديگر، بازسازي معنايي خوانش اقدام كنندگان به خودكشي از چگونگي برساخت پديده خودكشي، حاكي از آن است كه آن‌ها پديده خودكشي را به‌مثابه واكنش و راهبرد گريزناپذير به جدايي از جريان اصلي محيط اجتماعي فرهنگي درك و تفسير كرده‌اند.