رابطه سعادت با حكمراني مطلوب

Relationship of Prosperity with Good Governance

در اين مطالعه سعي شد تا به روش توصيفي تحليلي، رابطه سعادت با نظريه حكمراني مطلوب بررسي شود. در اين رابطه بايد گفت، سعادت، از مقولات كليدي در حوزه فلسفه اخلاق و نقطه تمركز آموزه هاي اديان الهي به شمار مي رود؛ با اين حال به لحاظ تفارق آبشخور مشارب فكري و زاويه نگرش به جهان هستي، اجماع واثقي نسبت به اطلاق معنايي واحد بر آن وجود ندارد. لذا سعادت اگرچه مفهومي ارزشي است ليكن به لحاظ مولفه هاي نسبي، بُعد پذير بوده، مآلاً رويكردهاي متمايزي به آن شكل مي گيرد يا دست كم به هنگام مصداق نمايي در جريان تزاحم ابعاد، خوانشي افتراقي را موجب مي گردد. با وجود اين اِشكال، تأملي در نظريات فلاسفه و انديشمندان، تا حدي، بيانگر ابعاد مفهوم شناختي سعادت است. سعادت در اين معنا مفهومي اخلاقي، حائز ابعاد جسماني و روحاني و مترتب به مراتب كمالي است، و مبين رضايتمندي و التذاذ در سايه فعليت يابي قوه گي ها و استعدادها است. از سويي ديگر مفهوم حكمراني مطلوب، بيشتر، قالب جديدي براي نظريات توسعه محور در گفتمان سياسي و اقتصادي جريان ليبراليسم و سرمايه داري است، و بر اين اساس دخول سعادت با مفهوم موسع خود در نظريه حكمراني مطلوب، بعيد به نظر مي رسد؛ بنابراين، سعادت، تنها زماني به عنوان مولفة حكمراني مطلوب و يا متغير متأثر از آن تلقي خواهد شد، كه در قالب آرمان يك نظام ايدئولوژيك، پا را از دايره ماديات و محسوسات فراتر بگذارد.