دانش روايي و دانش علمي درنظريۀبازي هاي زباني

روايت با تمام شئون زندگي انسان در ارتباط است. انسانها مي توانند جهان را در قالب روايت درك كنند و مي توانند در قالب روايت دربارة جهان بگويند. تشخيص رابطة هدفمند ميان وضعيتها شرط لازم روايت است؛ اين رابطة هدفمند ميان وضعيتها را همة گويندگان و مخاطبان بايد تشخيص دهند در غير اينصورت در اين تخاطب، روايتي شكل نمي گيرد. چيستي روايت را جز از راه كاركردش نمي توان دريافت. روايت از طريق زبان بيان شده و با گفتار يا نوشتار، تصاوير ثابت يا متغير، ايما و اشاره،و تلفيق بسامان همة اين عناصر منتقل مي شود. در فلسفه تحليلي، نظريات متفاوت و مهمي دربارۀ حقيقت زبان مطرح شده است. ويتگنشتاين اول در دورۀ نخست فلسفي خود مي گويد: مرزهاي زبان من، نشانگر مرزهاي جهان من است و هيچ واقعيتي خارج از حدود زبان، ناظر بر امر واقع نيست. نظرية اخير نمايندة يك ديدگاه مدرن دربارة زبان است. در مقابل، طبق نظرية بازيهاي زباني، زبان پديده‌‌اي چند بعدي است و نمي‌توان آنرا از ديدگاهي ذات‌گرايانه دريافت.به باور ويتگنشتاين دوم، زبان ماهيتي بسيـار پيچيده دارد و از اينرو نمي توان آنرا با الگويي ساده توضيح داد و توصيه مي كند كه«توصيف»را جانشين «توضيح»كنيم و بجاي آنكه به معاني كنشهاي زباني بينديشيم، كاركرد عملي آنها را در متن زندگي دريابيم. زبان پيكره‌اي از بازيهاي‌ زبانيِ _كاركردهاي زبانيِ_متفاوت مي باشد و هريك از اين بازيهاي‌ زباني با شكلي از زندگي منطبق است. بنابر اين، فهم يك بازي زباني مستلزم شركت در آن شكلي از زندگي است كه بازي زباني مورد نظر در بستر آن واقع مي‌شود. نظرية بازيهاي زباني يك ديدگاه فلسفي پست‌مدرن دربارة زبان است كه در تقابل با فلسفة متقدم ويتگنشتاين يا نظرية تصويري زبان، بسط يافته است.درنظريات پسامدرن دانش روايي ودانش علمي بازيهاي زباني متفاوتند و هيچ برتري ميان علم و روايت وجود ندارد. دانش علمي خود بر زمينه اي روايي استوار است.