نقش فضاهاي جمعي بر شكل گيري سرمايه اجتماعي در ساختار مركزمحله هاي شهري

انباشته شدن شهرها از جمعيت و توسعه ماشينيزم، موجب گرديد كه بشر امروزي با بر هم زدن تعادل زندگي، عدم توجه به ارزش هاي انساني و محيطي، آينده خويش را با خطرات و بحراني عظيم مواجه بيند. اين امر سبب شكل گيري رويكردي به نام توسعه پايدار شهري گرديد كه بخش بزرگي از ادبيات شهرسازي را به خود اختصاص داده است. محله هاي شهري به عنوان كوچكترين واحد سازمان فضايي در نظام شهري، مناسب ترين بستر براي توسعه پايدار شهري است. اما با وجود نقش حياتي آن، مفهوم توسعه پايدار محلي به صراحت و روشني بيان نشده است. در سال هاي اخير، رشد و توسعه شتابان ابعاد شهري در كلان شهرها، بافت هاي محله اي آنان را تحت تأثير خود قرار داده است. اين اثر گذاري به گونه اي است كه علاوه بر آن كه وضعيت كالبدي محلات را دگرگون ساخته، در ابعاد اجتماعي آنان نيز نمايان شده است. از اين رو نوع برنامه ريزي و روش طراحي فيزيكي محله، عامل مهمي در شكل گيري سرمايه اجتماعي خواهد بود. پژوهش حاضر به دنبال ايجاد الگويي جهت ارتقاي كيفيت كالبدي و تقويت نقش فضاهاي جمعي در ايجاد پايداري اجتماعي و هويت بخشي محله مي باشد كه به روش توصيفي- تحليلي و با هدف شناخت اصول پايداري اجتماعي در طراحي مركز محله تهيه و تنظيم شده است.