آسيب شناسي فساد اداري در ايران و ارائه راهكارهاي ارتقاء سلامت آن

فساد پديده اي است كه كم و بيش در كليه كشورهاي جهان وجود دارد و مطالعات تاريخي حاكي از آن است كه فساد در جوامع انساني قدمتي به اندازه طول تمدن بشر دارد و باعث نابساماني هاي بسياري براي جوامع شده و جنگ هاي پي در پي و خشونت هاي بسياري در پي داشته است.فساد در كنار بقيه مسائل از عوامل مهم فروپاشي تمدن ها بوده است و باعث كاهش اثربخشي دولتها در انجام امور شده و اعتقاد و ارزش هاي اخلاقي جامعه را متزلزل مي كند و در عرصه هاي گوناگوني اين فساد بروز پيدا مي كند كه از جمله اين عرصه ها ،عرصه اداري است.با توجه به اينكه يكي از علل مهم ترويج فساد اداري ضعف ايمان به خدا و معنويت بوده بنابراين تقويت مباني ديني يكي از مهمترين روش هاي كنترل وكاهش فساد اداري مي باشد.فساد اداري به معني استفاده غيرقانوني از قدرت دولتي براي نفع شخصي است به عبارت ديگر،اجراي قانون مورد سوء استفاده قرار مي گيرد ومتداول شدن آن به دو قرن (19و20)بر مي گردد.بنابراين مقابله با فساد در عرصه اداري ضرورتي جدي است.امروزه سلامت اداري به عنوان تنها رويكرد برخورد با فساد اداري مورد توجه قرار گرفته است و علاوه بر سازمان ها ودستگاه هاي نظارتي ستادي تحت عنوان ستاد ارتقاء سلامت نظام اداري ومقابله با فساد زير نظر معاون اول رييس جمهور ايجاد شده است كه وظايف و اهدافي نظير كنترل و كاهش فساد و سالم سازي مجموعه دستگاه ها را به عهده دارد.در اين پژوهش ابتدا موضوع فساد مورد بحث قرار گرفته و سپس به عوامل اداري وحقوقي موثر در ايجاد فساد اشاره مي شود ودر پايان نيز راهكارهاي مبارزه با فساد اداري و ارتقاء سلامت آن مورد تحليل قرار مي گيرد.