آرايه هاي ادبي در رباعي هاي ابوسعيدابوالخير

شيخ ابوسعيد ابوالخير عارف نامي سده پنجم ، جايگاه والايي در عرفان و ادبيات فارسي دارد. در عرفان وي را انساني وارسته و آزاد انديش مي بينيم كه به ما مي آموزد هركسي را به خدا راهي هست. در ادبيات او نخستين عارفي است كه مفاهيم ژرف و انديشه هاي ناب را شاعرانه و درقالب رباعي بيان نموده است؛ يعني سخنوري توانا كه اسرار طريقت و مباني عرفاني را به زبان شيواي شعر به مشتاقانش عرضه داشته است. در واقع شعر عرفاني از او روايي گرفت و از همين رهگذر صوفيه را با اشعار عاشقانه به مجلس وعظ پيوند داد. اين موضوع پديده اي نوين بود كه شيخ به عالم عرفان هديه داد. گرچه سروده هاي ابوسعيد زباني ساده دارد؛ يعني به شيوه خراساني است، اما از آرايه هاي ادبي خالي نيست. صنايع بديع لفظي همچون : انواع جناس، موازنه و... صنايع معنوي مانند: حسن تعليل، مراعات النظير و اغراق بجا و به زيبايي شعرش را آراسته اند. او اين صنايع را درحد اعتدال به كار گرفته و به خوبي توانسته تصويرآفريني كند. آرايه هاي ادبي برموسيقي دروني شعر و تأثير و خيال انگيزي سخنش افزوده اند.