مشخصه هاي طراحي شهري تاب آور در مقابل زلسله؛ از قبل از طراحي تا بازسازي هاي پس از بحران

در كنار جنگلها ومسائلي كه بشر مسبب ايجاد آنهاست،بلاياي طبيعي هميشه جزء وقايعي هستند كه بيشترين تعداد قربانيان و بالاترين ميزان خسارات مالي و رواني را به وجود مي آوردند. تاب آوري واژه اي نسبتا نو در واژگان شهرسازي است اما مفاهيم و مصاديق تاب اوري به اولين بحران هايي كه انسان با آن مواجه شد بازميگردد.به اين معني كه باز سازي و باز گرداندن شرايط پيش از سانحه و جبران خسارات و در نهايت يادگيري از آنچه به وقوع پيوسته با هدف كاهش آسيب پذيري كالبدي و حفظ عملكرد هاي حياتي ،جوامع را به سوي تاب آوري عملي سوق داده است.كشور ما ايران نيز همواره در معرض انواع بلاياي طبيعي از جمله زلزله قرار داشته است. طي 100 ساله گذشته ده ها هزار نفر در زلزله هاي مرگبار بم،زنجان و گيلان ،بويين زهرا و ساير نقاط كشور قرباني خشم طبيعت شده اند.هم اكنون نيز تهران به عنوان پايتخت ايران كه جمعيتي حدود يك چهارم جمعيت كشور رااز هشتگرد تا دماوند در خود جاي داده دلهره ي وقوع زلزله را دارد. در اين پروژه سعي بر اينست تا بامطالعات مربوط به زلزله و آسيب هاي كالبدي آن،رويكرد تاب آوري رااز پيش از وقوع بحران تا بازسازي هاي پس از آن به عنوان رويكرد اصلي معرفي نمايدو معيار هاي طراحي مناسب با تاب آور ي را مشخص نمايد. هدف اصلي در اين پروژه ارائه راهكارهاي عملي در جهت تحقق جوامع تاب آورو خصوصا تاب آوري كالبدي محلات است. اگر در مقياس بنا موضوعات سازه اي تاب آوري را ايجاد ميكنند،در مقياس محلات طراحي بافت است كه ميتواند تاب آوري را نتيجه دهد. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي ،تحليلي و تطبيقي است.نتيجه ي اين پژوهش ارائه و تبيين مشخصه هايي براي تاب آور ي از طريق طراحي شهري است تا بتوان ميزان تلفات جاني و آسيب هاي كالبدي پس از بحران را از طريق طراحي به حداقل ممكن كاهش داد.