نماد بته و كاربرد آن در طراحي نشانه در ايران

نشانه، يك نماد است كه سعي دارد تا با ارائه ي يك تصوير، هويتي بصري را، مستقيم يا غير مستقيم، در ذهن بيننده ايجاد كند. با برقراري اين ارتباط نماد جنبه دو سويه پيدا مي كند، از يك سو معنايي از قبل تعريف شده را نمايندگي مي كند و از سوي ديگر، نماينده ي بصري موضوعي مي گردد كه نشانه براي آن طراحي شده است. اقوام در مسير اين هويت يابي، شخصيت خويش را با نيايي اسطوره اي يا نمادي حيواني يا گياهي پيوند مي داده اند. هويت يابي اسطوره اي، در نماد به اين معناست كه شركت صاحب نشانه، شخصيت خود را به شخصيت نهفته در تصوير منتسب مي كند. اين امر را مي توان كاربرد مفهوم «توتم» در شاكله اي امروزين دانست. نقش بته، مفهومي كهن در يك شاكله ي بصري است. در اين مقاله كاربرد گرافيكي نقش بته در طراحي نشانه، به عنوان نماد و توتم بررسي شده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و شيوه گردآوري داده ها كتابخانه اي و آرشيوي مي باشد كه در پي پاسخ به دو سوال است: الف) جلوه هاي نمادين- توتميك بته چيست؟ ب) چگونگي كاربرد نماد بته در طراحي نشان هاي ايراني چيست؟ به نظر مي رسد طراح نشانه، بته را هم به عنوان يك نماد اسطوره اي و هم به عنوان يك توتم شخصيت بخش در طراحي نشانه هاي مؤسسات به كار برده اند.