بررسي نقش فضاهاي بينابين در ايجاد تداوم فضايي خانه هاي سنتي كاشان در دوره قاجار

چكيده مسكن سنتي همانند انسان سنتي داراي يك صورت ظاهري و يك سيرت باطني است كه به صورت رمز و تمثيل بيان مي-شود. تداوم فضايي و به طورخاص تداوم ميان بيرون و درون مفهومي است كه بيشتر از ابتدا به دنبال تجلي آن در آثار معماري بوده است. درهردوره از تاريخ معماري، شاهد ظهور اصولي جديد هستيم كه سعي دارند در برقراري تداوم فضايي به شكل مناسب تري از قبل ايفاي نقش كنند. تداوم فضايي به عنوان يك ويژگي به كارگرفته شده درساختار فضا و مرز بين داخل و خارج است و ميتوان آن را دستاوردي براي بسط يك فضاي محدود و ارتباط آن با ساير فضاهاي مجاور به منظور برخورداري از گنجايش بيشتر و امكان حركت فيزيكي، بصري، ذهني و معنوي به حساب آورد. در بافتهاي تاريخي كهن ايران، فضاهاي ارتباطي با شكل، كاركرد و معاني متعدد ميان عناصر مختلف وجود داشته است كه عامل مهم پيوند فضايي عناصر معمارس و شهري به يكديگر با هويتي واحد محسوب مي شده است.اين فضاهاي رابط، فضاهاي بينابين گفته ميشوند كه در معماري مسكوني ايران شامل ورودي، هشتي،حياط، ايوان، دالان و رواق مي باشد. اين مقاله با هدف شناسايي و مقايسه تطبيقي فضاهاي بينابين در مسكن سنتي كاشان در دوره قاجار تهيه مي گردد و در نهايت براساس نتايج حاصل از مطالعات فضاي بينابيني در مسكن تاريخي به صورت كيفي، قياسي صورت پذيرفته است و نتايج به صورت جدولي تطبيقي ارائه مي شود. واژه هاي كليدي : فضاهاي بينابين، تداوم فضايي، فضاي معماري، خانه هاي سنتي، سازماندهي فضايي، دوره قاجار