معماري پايدار و بومي شناختي همساز با اقليم سرد كوهستاني در طراحي مراكز اقامتي بين راهي

چكيده به طوركلي طراحي پايدار نوعي دخل وتصرف در محيط است وسعي برابداع راه حل هايي است كه با اهداف محيطي، اجتماعي واقتصادي دريك نگاه كل نگر ودرهم آميخته، به تعادلي دست يابد تا كيفيات برتري را براي زندگي نسل كنوني وميراث مناسبي را جهت آيندگان فراهم سازد . اين رويكرد در معماري بومي ايران با گرايش به سمت پايداري بوم شناختي راه حلهاي بسيار منطقي و همساز با اقليم را جهت دستيابي به اين امر ابداع نموده است. پيشينيان ما براي رفع نيازهاي خود در برخورد با محيط زيست بسيار آگاهانه عمل نموده و با استفاده از عناصر كاركردي نوين زمان خويش و بدون لطمه به محيط زيست از كمترين امكانات بومي بهترين بهره را برده اند . از طرفي معماري بومي در زمان خود جوابگوي نيازهاي ساكنينش بود و اين يك حقيقت است كه به همان شكل نمي تواند با شرايط اين زمان و زمان آينده به نحو مطلوب سازگاري داشته باشد . از اين رو يافتن اصول و ضوابط حاكم بر معماري گذشته و ارائه الگويي كه با شناخت علمي از مصالح جديد و با توجه به شرايط اقليمي و عملكرد هايي كه در اثر پيشرفت تكنولوژي بوجود آمده است، ضروري به نظر مي رسد. در اين مقاله از روش توصيفي -تحليلي استفاده كرده تا به معماري گذشته اين مرز و بوم با ديده باز نگريسته و از آن درس گرفته و پس زمينه هاي فكري آن را در معماري و فن ساختمان در دوره معاصر امروز به كار ببريم . واژگان كليدي: معماري پايدار، بوم شناختي، همساز با اقليم، سردكوهستاني، مراكز اقامتي بين راهي.